Ustawianie ostrości

Laowa 2.8/90 Macro jest obiektywem manualnym, więc ostrość ustawia się tutaj ręcznie, za pomocą sporego i wygodnego pierścienia, który ma szerokość aż 69 mm. Na jego części o mniejszej średnicy mamy czytelną skalę odległości wyrażoną w stopach oraz w metrach, a także skalę odwzorowania, natomiast na części poszerzonej umieszczono drobne, ale wygodne w dotyku karbowanie. Pierścień pracuje, równo, płynnie i z należytym oporem. Przebieg całego zakresu ostrości wymaga obrotu nim o kąt 210 stopni, co jest wartością sporą.

Komfortu pracy nie ułatwia także brak styków. To powoduje, że korpus aparatu nie wie, że ruszamy pierścieniem do ustawiania ostrości, a więc nie może zastosować automatycznego powiększenia obrazu w wizjerze lub na wyświetlaczu.

Oddychanie

Zmianę kadru w zakresie od 0 do 5% uważamy za małą. Między 5 a 10% mówimy o poziomie średnim. Zazwyczaj są to też maksymalne wartości, z jakimi są w stanie poradzić sobie algorytmy kompensacji oddychania obecne w niektórych korpusach. Między 10 a 15% będziemy mówić o poziomie dużym, a powyżej 15% o bardzo dużym.

Tak prezentuje się nagranie testowe dla omawianego instrumentu:

W oparciu o powyższe nagranie, porównując stopklatki przed i po przeostrzeniu, możemy oszacować, że oddychanie testowanego obiektywu wynosi około:

• ok. 45% dla skali odwzorowania 1:2,
• ok. 83% dla skali odwzorowania 1:1,
• ok. 160% dla skali odwzorowania 2:1.

Oczywiście tak duże wartości oddychania powodują równie duże zmiany w wartościach efektywnej ogniskowej i efektywnego światła. Nie jesteśmy jednak w stanie powiedzieć jak dokładnie duże, bo tutaj zmiany nie skalują się liniowo. Możemy jedynie stwierdzić, że ogniskowa obiektywu bardzo wyraźnie rośnie wraz z przechodzeniem do skali makro, a jego światło równie wyraźnie spada. Żeby to ocenić dokładnie, należałoby dla każdej wymienionej wcześniej skali odwzorowania zrobić ostre zdjęcie jakiejś tablicy testowej. Znając jej rozmiar i odległość od celu, można ocenić pole widzenia i wtedy przejść do efektywnej ogniskowej. Problem w tym, że nie jesteśmy w stanie dobrze ocenić owej odległości, bo ona powinna być liczona od płaszczyzny głównej obiektywu, a ona, przy zamkniętej i zmiennej konstrukcji optycznej, jest zmienna i nie wiemy gdzie leży.