Autofokus

W testowanym Tamronie zastosowano silnik VXD, który ma zapewnić szybką i cichą pracę mechanizmu ustawiającego ostrość. Słowa te nie były na wyrost, bo obiektyw podłączony zarówno do Sony A7R IIIa jak i nowszego A7R V pracuje cicho i bardzo szybko. Przebieg całego zakresu odległości i potwierdzenie ostrości zajmuje tylko około 0.2-0.3 sekundy, przy czym nie widać tutaj żadnych zawahań czy oscylacji. Różnice pomiędzy trybem AF-S a AF-C są minimalne, z delikatną przewagą tego drugiego. To naprawdę świetne i godne pochwały osiągi.

Jeśli chodzi o celność autofokusa, obiektyw pracował bezproblemowo. Jego parametry nie stawiają tutaj poprzeczki zbyt wysoko, ale nie zmienia to faktu, że Tamron przeskoczył ją ze sporym zapasem.

Poniższe zdjęcia pokazują, że testowany obiektyw nie miał też problemów z tendencją do ustawiania ostrości przed lub za właściwym obiektem. Dotyczyło to obu korpusów użytych w teście.

A7R IIIa, 24 mm, f/2.8

A7R IIIa, 30 mm, f/2.8

A7R V, 24 mm, f/2.8

A7R V, 30 mm, f/2.8

Oddychanie

Testy oddychania obiektywu, czyli zmiany zawartości filmowanego kadru przy przeostrzaniu, przeprowadzamy przeostrzając manualnie przy domkniętej przysłonie od nieskończoności do minimalnej odległości ogniskowania i sprawdzając, na ile zmieniło się wskutek tego procesu pole widzenia obiektywu.

Zmianę kadru w zakresie od 0 do 5% uważamy za małą. Między 5 a 10% mówimy o poziomie średnim. Zazwyczaj są to też maksymalne wartości, z jakimi są w stanie poradzić sobie algorytmy kompensacji oddychania obecne w niektórych korpusach. Między 10 a 15% będziemy mówić o poziomie dużym, a powyżej 15% o bardzo dużym.

Tak prezentuje się nagranie testowe dla omawianego instrumentu:

W oparciu o powyższe nagranie, porównując stopklatki przed i po przeostrzeniu, możemy oszacować, że oddychanie testowanego obiektywu jest w granicach błędów pomiarowych zerowe dla 16 mm i wynosi skromny 1% dla najdłuższej ogniskowej. Dokładnie tak to powinno wyglądać, brawo!