Aberracja chromatyczna

Tamron zadbał o to, aby w konstrukcji optycznej testowanego obiektywu znalazło się sporo elementów specjalnych, a to zaowocowało dobrym skorygowaniem podłużnej aberracji chromatycznej. Poniższe zdjęcia uzyskane dla ogniskowych 24 i 30 mm pokazują, że wada ta jest znikoma i trudno ją dojrzeć nawet na maksymalnym otworze względnym. Tutaj wszystko jest więc tak, jak należy.

Żadnych problemów z omawianą wadą nie będziemy mieli w środku i na dłuższym krańcu zakresu ogniskowych. Tam, w okolicach maksymalnego otworu względnego, aberracja chromatyczna jest mała, a po przymknięciu przysłony potrafi spadać nawet do wartości bardzo małych.

Największe wartości widzimy na najkrótszej ogniskowej, gdzie na maksymalnym otworze względnym mamy do czynienia z poziomem średnim. Na szczęście, przymykanie przysłony bardzo wydajnie pomaga w ograniczaniu tej wady, przez co w okolicach f/4.0 widzimy rezultaty, które można uznać za małe.

W ogólności testowany Tamron nie pokazał tutaj żadnych istotnych mankamentów i jego zachowanie w kwestii korygowania obu wariantów aberracji chromatycznej można ocenić wysoko. Warto jednak przypomnieć, że da się tutaj prezentować zauważalnie lepsze osiągi, bo Sony FE 16-35 mm f/2.8 GM II praktycznie dla wszystkich kombinacji przysłon i ogniskowych pokazywał rezultaty niższe niż 0.04%.

A7R IIIa, RAW, 16 mm, f/2.8	A7R IIIa, RAW, 23 mm, f/8.0

Aberracja sferyczna

Pierwsze zdjęcia z niniejszego rozdziału pokazują zauważalny efekt pływania ogniska. W obu przedstawionych tam zdjęciach głębia ostrości przesuwa się w kierunku dalszych odległości wraz z przymykaniem przysłony. Pewne problemy z aberracją sferyczną potwierdza też wygląd rozogniskowanych krążków światła. Tutaj występują pewne różnice w wyglądzie obrazów krążka uzyskanych przed i za ogniskiem. Co prawda, nie są to różnice duże, ale potwierdzają fakt, że testowany Tamron nie do końca skorygował aberrację sferyczną.

A7R V, 30 mm, f/2.8, przed	A7R V, 30 mm, f/2.8, za