Rozdzielczość

Testy rozdzielczości przeprowadzamy na podstawie zdjęć tablicy ISO12233, które są robione dla różnych długości ogniskowych i różnych wartości przysłony. Następnie dokonujemy obliczeń zarówno dla centrum, jak i brzegu kadru. Wyniki prezentujemy w postaci wartości funkcji MTF50. Tradycyjnie pomiarom podlegały zarówno pliki JPEG, jak i surowe pliki RAW.

Zacznijmy od wyników otrzymanych dla plików RAW z centrum kadru.

Rzut oka na powyższy wykres pozwala stwierdzić, że obiektyw zdecydowanie lepiej zachowuje się na krótkich ogniskowych. Przypomnijmy, że dla matrycy o wielkości 1 cala oraz rozdzielczości 20 Mpix limit dyfrakcyjny występuje już przy f/3, dlatego też każde dalsze domknięcie przysłony powoduje spadek zdolności rozdzielczej.

Zwiększanie ogniskowej także powoduje spadek zdolności rozdzielczej, szczególnie widoczny dla szeroko otwartej przysłony. Z drugiej jednak strony pamiętać musimy o potężnym powiększeniu, jakim dysponuje ten obiektyw i związanych z tym wyzwaniach, jakim musieli stawić czoło konstruktorzy. Z tej perspektywy patrząc, musimy uznać, że bardzo dobrze wywiązali się ze swojej pracy. Dla porządku jednak wspomnieć musimy o tym, że wynik na poziomie 1600 linii na wysokość kadru (LW/PH) to 80% wyniku, jaki uzyskał w tym sprawdzianie aparat Sony RX10. Powyższa różnica tyczy się jedynie przysłony f/2.8 i najkrótszej ogniskowej

Spójrzmy na przebiegi funkcji MTF dla składowych poziomej i pionowej dla plików RAW. Kolorem czerwonym pokazano zmierzony przebieg natomiast niebieskim po uwzględnieniu wyostrzania o promieniu 2.

Nie widać, by pliki RAW były specjalnie wyostrzane. Także trudno doszukać się dysproporcji w sile filtru antyaliasingowego. Ponieważ przy okazji badania zdolności rozdzielczej wspomnieliśmy wyniki aparatu RX10, tu możemy szukać wyjaśnień tych różnic. Otóż wyższe noty model Sony zawdzięcza obniżonej sile filtru AA.

Przejdźmy do zachowania obiektywu na brzegu kadru.

Brzeg kadru osiągnął w pomiarze rezultat bardzo zbieżny z tym z centrum. Wyniki oczywiście mają niższe wartości, także zwiększanie ogniskowej powoduje, że obiektyw zaczyna ocierać się o poziom przyzwoitości, który dla tego modelu ustanowiliśmy na wartości 1000 linii. Wyjątkiem jest jedynie ogniskowa 146 mm, która wyraźnie odstaje in minus. Trudno nie odnieść się i tutaj do wyników, jakie uzyskał aparat RX10 – opisywany Panasonic tworzy wyraźnie lepsze obrazy na brzegu kadru. Dysproporcja między brzegiem a centrum jest dużo mniejsza i w praktyce niewiele znacząca. Oznacza to, że model FZ1000 charakteryzuje się najlepszą konstrukcją obiektywu spośród testowanych wcześniej modeli, takich jak Sony RX10 czy Olympus Stylus 1.

Poniżej zamieszczamy wyniki pomiaru rozdzielczości przeprowadzonego na plikach JPEG z wyostrzaniem ustawionym na minimalną wartość.

Nawet najniższa nastawa wyostrzania plików JPEG nie wyłącza całkowicie tego algorytmu. Dla każdej z kombinacji ogniskowych i przysłon obserwujemy lepsze wyniki od tych uzyskanych dla wykresów RAW. Możemy uznać, że algorytm pracuje równomiernie, za wyjątkiem obrazów, które pozyskane zostały dla f/2.8.

Poniżej prezentujemy wycinki zdjęć tablicy testowej (w formacie JPEG) w skali 1:1 z okolic centrum kadru dla maksymalnej i minimalnej rozdzielczości.

9.1 mm f/4

146 mm f/4

Aberracja chromatyczna

Przypomnijmy, że w naszej ocenie wartości aberracji wykraczające ponad 0.15% są uznawane za bardzo silne i widoczne na zdjęciach. Powyżej 0.8% uznajemy je za umiarkowane, a powyżej 0.04% za nieznaczące. Poniżej 0.04% możemy potraktować aberrację jako znikomą, czyli trudno dostrzegalną.

Jak widać na powyższym wykresie, aberracja chromatyczna w aparacie FZ1000 nie stanowi większego problemu, gdy rozpatrujemy format plików JPEG. Największy poziom tej wady został zanotowany dla kombinacji ekwiwalentu 400 mm. Przyznać musimy, że reszta pomiarów dała wyniki plasujące się w strefie mało znaczącej.

Spójrzmy teraz, jak dokuczliwa jest ta wada w plikach surowych.

Okazuje się, że za wyjątkiem ekwiwalentu 200 mm aberracja utrzymuje się na poziomie średnim i wysokim. To znak, że projektanci uznali, iż prościej tę wadę korygować na drodze cyfrowej obróbki sygnału. Choć nie pochwalamy takiego postępowania, pewnym usprawiedliwieniem może być chęć utrzymania rozsądnych rozmiarów i wagi aparatu za cenę optycznej doskonałości.

W tabelce poniżej prezentujemy w skali 1:1 wycinki zdjęć tablicy testowej przestawiające krawędzie czerni i bieli z najwyższym i najniższym poziomem aberracji chromatycznej według wyników otrzymanych dla surowych plików wywołanych programem dcraw.

36 mm f/5.6	73 mm f/5.6

Dystorsja

Widzimy wyraźnie bardzo dużą dystorsję beczkową dla szerokiego kąta i formatu RAW – wynik to −13.7%. Wystarczy jednak zwiększyć ognikową, by poziom tej wady zmalał do −0.38% i utrzymywał się na nim aż do pozycji teleobiektywu. W plikach JPEG widać natomiast zastosowaną korekcję, która niweluje zakrzywienie obrazu dla szerokiego kąta. Pomiar dla tej nastawy wskazuje −1.02 %, czyli nadal mamy do czynienia z deformacją beczkową. W granicach błędu wyniki dla obu formatów są tożsame, gdy zaczniemy zwiększać ogniskową. Tak duże zakrzywienie beczkowe dla ogniskowej 9.1 mm, które zostało skorygowane na drodze programowej, musi nieść ze sobą straty jakości obrazu w jego rogach. Ponieważ nie odnotowaliśmy wyraźnego spadku w ocenie zdolności rozdzielczej dla formatu JPEG, musimy uznać, że zastosowany algorytm prostowania obrazu cechuje się wyjątkowo dobrą jakością.

JPEG	RAW
9.1 mm
36 mm
73 mm
146 mm

Kilka słów komentarza należy się też wywoływaniu zdjęć w programie Adobe Lightroom. Otóż otworzenie w nim fotografii w formacie RAW wykonanej na najkrótszej ogniskowej nie wykazuje żadnych oznak dystorsji. By dojrzeć tę wadę, należy użyć programu, który nie modyfikuje zdjęcia, np. dcraw.

Koma i astygmatyzm

A aparacie FZ1000 koma będzie uciążliwa jedynie dla skrajnych nastaw ogniskowej. Ta ocena tyczy się jedynie rogu kadru.

Centrum	Róg
9.1 mm, f/2.8
9.1 mm, f/4
36 mm, f/3.8
36 mm, f/5.6
73 mm, f/4
146 mm, f/4

Maksymalny zmierzony astygmatyzm sięga wartości 25%. Zachowanie obiektywu jest podręcznikowe – przymknięcie przysłony mocno redukuje astygmatyzm. Dodatkowo nie widać wpływu wysuwania tubusów – to znak, że obiektyw jest dobrze zaprojektowany i konstrukcja nie pozwala na „bujanie się” zespołów soczewek.

Winietowanie

Pomiary winietowania wykonaliśmy w pierwszej kolejności na plikach JPEG. Otrzymane przez nas wyniki prezentujemy w tabelce poniżej.

Maksymalna strata na jasności to −0.75 EV, odnotowana dla przysłony f/2.8. Uwagę zwraca ogniskowa 18.2 mm (ekwiwalent 50 mm), dla której winieta jest szczątkowa. Reszta pomiarów pokazuje, że dla plików JPEG winietowanie nie stanowi dużego problemu.

Spójrzmy teraz na wyniki pomiarów, które wykonaliśmy na surowych plikach.

W przypadku formatu RAW widzimy, że jedynie dla szerokiego kąta wyniki są inne. Powodem tego stanu rzeczy jest prostowanie dystorsji, przez co wyszarzenia w rogach plików JPEG są wypchnięte za kadr. Wysokie wartości procentowe wskazują na wyczernienie rogów, spowodowane niedopasowaniem koła obrazowego obiektywu do wielkości sensora. By lepiej zilustrować to zachowanie, prezentujemy profile wygenerowane dla wszystkich głównych nastaw przysłony.

By lepiej zilustrować to zachowanie, prezentujemy profile wygenerowane dla wszystkich głównych nastaw przysłony.

Poniżej przedstawiamy przykłady winietowania dla różnych nastaw ogniskowej i wartości przysłony.

JPEG	RAW
9.1 mm
f/2.8	f/2.8
f/4	f/4
f/5.6	f/5.6
f/8	f/8
18.2 mm
f/3.3	f/3.3
f/4	f/4
f/5.6	f/5.6
f/8	f/8
36.5 mm
f/3.8	f/3.8
f/4	f/4
f/5.6	f/5.6
f/8	f/8
73 mm
f/4	f/4
f/5.6	f/5.6
f/8	f/8
109.3 mm
f/4	f/4
f/5.6	f/5.6
f/8	f/8
145.8 mm
f/4	f/4
f/5.6	f/5.6
f/8	f/8

Odblaski

Aparat słabo radzi sobie z odblaskami. Jest to szczególnie widoczne przy mocno domkniętej przysłonie; wówczas kolorowe promieniste wzory dość silnie zniekształcają rejestrowany obraz. Dodatkowo przy maksymalnym wysunięciu obiektywu spada znacząco kontrast rejestrowanego zdjęcia.

9.1 mm f/8

9.1 mm f/8

146 mm f/4

146 mm f/4

146 mm f/8

146 mm f/8