Przejdźmy więc do meritum sprawy. W sposób pochlebny możemy wypowiadać się o zachowaniu obiektywu tylko dla ogniskowej 18 mm i w centrum kadru, gdzie rozdzielczość w okolicach maksymalnego otwory względnego sięga wysokiego poziomu ponad 39 lpmm. W pozostałych przypadkach zachowanie jest co najmniej dziwne i ciekawe. W zasadzie dla każdej ogniskowej, i to zarówno w centrum kadru jak i na jego brzegu, ostrość przy maksymalnym otworze względnym jest stosunkowo dobra, potem zaczyna spadać i w zakresie przysłon f/5.6-f/8.0, czyli tam gdzie normalne obiektywy osiągają maksimum swoich możliwości, Sony osiąga minimum lokalne... Jakość obrazu potem znów zaczyna rosnąć do okolic f/11, a potem znów spadać tym razem tak jak nakazuje to dyfrakcja. Z dużą pewnością możemy powiedzieć, że zachowanie to nie jest wynikiem jakiegoś błędu pomiarowego. Jest ono bowiem obserwowane we wszystkich ogniskowych i w środku oraz na brzegu kadru. Ponadto prezentowane wykresy to średnia pomiarów uzyskanych na dwóch niezależnych tablicach testowych o różnych rozmiarach, przez co aparat znajduje się w różnych odległościach od nich i dobiera inne czasy naświetlania. Wyniki z obu tablic różnią się od siebie tylko w granicach niewielkich błędów i w obu przypadkach obserwowany trend jest rejestrowany.

Zapominając już o nietypowym przebiegu funkcji MTF50 w zależności od przysłony, a patrząc tylko na osiągi obiektywu w centrum kadru i porównując je do konkurencji, uczciwie trzeba przyznać, że Sony wypada tutaj najgorzej.

Co może odpowiadać za tak dziwne zachowanie i tak niską rozdzielczość szczególnie na brzegu pola? Postaramy się na to odpowiedzieć w następnych rozdziałach, ale pierwszą wskazówkę można dostać zerkając na wycinek tablicy testowej pobrany z centrum pola. Ma on coś, czego w centrum kadru zdecydowanie być nie powinno.