Ci, którzy liczyli, że X-H1 wpisze się w stylistykę, gabaryty i kategorię wagową poprzednich X-ów będą zaskoczeni. Najnowszy aparat japońskiej firmy jest bowiem wyraźnie większy, cięższy i solidniejszy, niż jego poprzednicy. Po wzięciu go w ręce od razu da się zauważyć, że mamy do czynienia z profesjonalnym aparatem – inaczej, niż w przypadku chociażby X-T2. X-H1 jest więc, jako pierwszy bezlusterkowiec z serii X, dedykowany do współpracy z reporterskimi czy sportowymi obiektywami. Warto podkreślić, że jakość jego wykonania jest nienaganna – robi on nie tylko dobre wrażenie wizualne, ale również wszystkie elementy są spasowane bardzo dobrze. Jedynym mankamentem są tutaj niewielkie luzy na bagnecie, przez co zamocowany obiektyw możemy obrócić o kilka stopni.

Szkielet konstrukcji jest magnezowy, a na wszystkich otwieranych elementach znajdują się uszczelki, dzięki czemu X-H1 zabezpieczony jest przed wilgocią i kurzem, można go również używać w temperaturze do −10°C.

----- R E K L A M A -----

W ofercie producenta dostępny jest spójny stylistycznie dodatkowy uchwyt pionowy (VG-XH1), wyposażony w drugi spust migawki i kilka zdublowanych elementów sterujących.

Zasilanie i złącza

Aparat zasilany jest dedykowanym akumulatorem o oznaczeniu NP-W126s i parametrach 7.2 V oraz 1260 mAh. Po włożeniu akumulatora NP-W126 aparat wyświetla komunikat, że tego typu bateria rozładowuje się szybko. Ładowanie odbywa się w odpowiedniej ładowarce BC-W126 i trwa około 2 godzin. Bateria ma wystarczyć na wykonanie zaledwie 310 zdjęć. Szkoda, że Fujifilm nie zdecydowało się na umieszczenie w reprezentancie nowej przecież linii większego akumulatora. Ten bowiem wystarcza na wykonanie nawet mniejszej ilości zdjęć, niż deklaruje producent. Na spacer z X-H1 wzięliśmy dwa naładowane do pełna akumulatory (jeden typu NP-W126, drugi NP-W126s) i po zaledwie trzech godzinach zaszła konieczność wrócenia do domu i ponowne ich ładowanie. W tym czasie udało nam się wykonać około 300 zdjęć (również w trybie seryjnym) i nagrać kilka filmów, a korzystaliśmy zamiennie z wizjera oraz ekranu LCD. Jedynym plusem wydaje się samo umieszczenie kieszeni na akumulator – jest ona umiejscowiona dość daleko od gwintu statywowego, dzięki czemu, przy pracy na statywie nie będzie koniecznie odkręcenie szybkozłączki.

Zestaw złącz komunikacyjnych zebrano na lewej ściance korpusu, zamknięte pod wspólną, uszczelnioną klapką. Obejmuje on (od góry):

• wejście mikrofonu (mini-jack 3.5 mm),
• gniazdo USB 3.0 (z możliwością podłączenia elektronicznego wężyka spustowego),
• wyjście HDMI,
• wejście wężyka spustowego innych producentów.

Zdjęcia i filmy zapisywane są na dwóch kartach SD/SDHC/SDXC, a oba sloty obsługują szybki standard UHS-II. Funkcje dotyczące zapisu zdjęć na karty oferują możliwość wybrania karty podstawowej i pomocniczej. Dodatkowe opcje obejmują:

• zapis na kartę podstawową i automatyczne przełączanie na kartę pomocniczą w przypadku przepełnienia,
• zapis kopii zapasowej na karcie pomocniczej,
• zapis RAW-ów na karcie podstawowej i JPEG-ów na pomocniczej.

Gniazdo kart pamięci zlokalizowano na prawej ściance aparatu. W prawym górnym rogu przedniej ścianki mamy jeszcze złącze synchro typu PC, przeznaczone do podłączenia zewnętrznych lamp błyskowych.

Przyciski

Aparat został znacząco przebudowany względem X-T2. Warto zatem omówić poszczególne elementy sterujące, zaczynając od górnej ścianki aparatu.

Po lewej stronie zauważymy koło czułości ISO, na którym znajdują się wartości od 200 do 12800 oraz L, H i A. L uruchamia ISO 100 a H ISO 25600 lub 51200 (do ustawienia w menu konfiguracji), możemy jednak nadać tym pozycją inne wartości. Pozycja A natomiast oznacza konfigurowalne Auto ISO. Z tym kołem zintegrowane zostało pokrętło zawierające różne sposoby wyzwalania migawki. Dalej, za wizjerem, natrafimy na koło czasów naświetlania z pozycjami od 1 do 1/8000 s co 1 EV. oraz bulb Zmiana czasu naświetlania a pomocą pokrętła sterującego może odbywać się, gdy będzie ono ustawione na pozycji T. I tutaj znajdziemy pozycję auto. Pod tym kołem znajdziemy pokrętło pomiarów światła. Warto zaznaczyć, że oba (ISO oraz czasu naświetlanie) koła blokowane są poprzez wciśnięciu przycisku na środku koła. Oprócz tego, na uchwycie odnajdziemy przycisk wyzwalania migawki zintegrowany z dźwignią uruchamiającą aparat oraz guzik kompensacji ekspozycji. Jego możliwości konfiguracji opisaliśmy w dalszym rozdziale. Oprócz tego, na górnej ściance znalazł się jeszcze przycisk podświetlający ekran monochromatyczny.

Na tylnej ściance elementy sterujące zostały rozplanowane nad i po prawej stronie ekranu. Patrząc od lewej strony natrafimy na przycisk usuwający zdjęcia w trybie odtwarzania oraz uruchamiający ten tryb. Dalej, za wizjerem, natrafimy na guziki AE-L oraz AF-ON. Pierwszy z nich blokuje ekspozycję, drugi natomiast uruchamia mechanizm autofokusa. Dalej znajdziemy klikalne pokrętło sterujące. Niżej, na tylnej wypustce umieszczono guzik Q uruchamiający konfigurowalne szybkie menu. Pozycje, jakie możemy przypisać każdemu z 16 pól są następujące:

• rozmiar zdjęcia,
• jakość zdjęcia,
• symulacja filmu,
• efekt ziarnistości,
• zakres dynamiczny,
• priorytet zakresu D,
• balans bieli,
• podświetl ton,
• przyciemnij ton,
• kolor,
• wyostrzanie,
• redukcja zakłóceń,
• wybór ustawień specjalnych,
• tryb AF,
• AF-C ustawienia niestandardowe,
• wykrycie twarzy/oczu,
• MF assist,
• tryb ekranu dotykowego,
• samowyzwalacz,
• typ migawki,
• ustawianie funkcji lampy,
• korekcja błysku,
• tryb filmu,
• nagrywanie w wysokiej prędkości Full HD,
• redukcja migotania,
• regulacja poziomu mikrofonu wewnętrznego/zewnętrznego,
• jasność EVF/LCD,
• kolor EVF/LCD,
• brak.

Niżej znalazło się miejsce na dżojstik (co istotne, można nim również nawigować na skos). Dalej umieszczono wybierak wielokierunkowy z czterema kierunkowymi klawiszami konfigurowalnymi oraz ze środkowym przyciskiem MENU/OK. Jeszcze niżej natrafimy na guzik DISP BACK, przełączający widoki pomiędzy ekranami.

Z przodu odnajdziemy drugie pokrętło sterujące, programowalny przycisk pozbawiony oznaczeń, guzik blokady bagnety oraz dźwignię ostrości z pozycjami: autofokus pojedynczny, autofokus ciągły, ostrość manualna.

X-H1 Posiada 8 przycisków konfigurowalnych, jedno konfigurowalne klikalne pokrętło oraz 4 gesty na ekranie. Lista opcji, które możemy im przypisać podana jest poniżej.

• kompensacja ekspozycji,
• rozmiar zdjęcia,
• jakość zdjęcia,
• RAW,
• symulacja filmu,
• efekt ziarnistości,
• efekt koloru chrom.,
• zakres dynamiczny,
• priorytet zakresu D,
• balans bieli,
• wybór ustawień specjalnych,
• obszar ostrości,
• podgląd ostrości,
• tryb AF,
• AF-C ustawienia niestandardowe,
• wykrycie twarzy/oczu,
• ustawienie drive,
• samowyzwalacz,
• typ migawki,
• ustawienia automatycznego ISO,
• wielokrotne naświetlanie,
• komunikacja bezprzewodowa,
• ustawianie funkcji lampy,
• TTL blokada,
• lampa modelująca,
• nagrywanie w wysokiej prędkości Full HD,
• redukcja migotania,
• ustawienia mikrofonu,
• ciche sterowanie filmem,
• podgląd głębi pola,
• podgląd naświetlenia / balansu bieli,
• naturalny podgląd,,
• histogram,
• poziom elektroniczny,
• tylko blokowanie AE,
• tylko blokowanie AF,
• tylko blokowanie AE/AF,
• AF włączony,
• ustawienia przysłony,
• wydajność,
• automatyczny transfer obrazu,
• bluethooth włączony/wyłączony,
• odtwarzanie.
• brak.

Menu

Układ menu nie zmienił się względem X-T2. Menu podzielone jest zatem na 6 zakładek oznaczonych kolejno: I.Q, AF MF, Menu fotografowania, Menu lampy błyskowej, Menu filmowania oraz Menu ustawień. Ostatnią, dodatkową zakładką jest Moje Menu. Ogólnie rzecz biorąc, menu jest dobrze zaprojektowane i łatwo znaleźć żądane ustawienie. Irytujące bywają jednak niektóre skróty w oznaczeniach poszczególnych pozycji menu, bowiem ciężko je rozszyfrować. Poniżej przedstawiamy poszczególne zakładki.

Menu I.Q.:

Menu ustawień AF/MF:
Menu fotografowania
Menu lampy błyskowej
Menu filmowania:
Menu ustawień:
Menu konfiguracji:
Manualne ustawianie ostrości:

Wyświetlacz

Wyświetlacz zastosowany w X-H1 to dokładnie ta sama konstrukcja, z jaką spotkamy się chociażby w X-T2. Jest to więc ciekłokrystaliczny ekran o wielkości 3", stosunku boków 3:2 i rozdzielczości 1.04 miliona punktów. Również i system odchylania również jest taki sam – składa się zatem z dwóch przegubów. Jeden pozwala na odchylanie ekranu w górę i w dół, drugi natomiast na odchylanie w bok.

Jakość wyświetlanego obrazu jest bardzo dobra, wyrazistość i kolorystyka stoją na zadowalającym poziomie. W menu aparatu możemy regulować jasność ekranu oraz nasycenie kolorów w skali ±5 jednostek. To, co jest nowością względem X-T2, to korekcja kolorów w kierunku X-Y.

Przycisk DISP/BACK służy między innymi do przełączania pomiędzy różnymi konfiguracjami ekranu w trybie podglądu na żywo oraz przy przeglądaniu zdjęć:

• wyświetlacz INFO,
• informacje wybrane przez użytkownika,
• brak informacji.
Dodatkowo w menu znajdziemy opcję wyświetlania siatki kadrowania (3 rodzaje) oraz elektronicznej poziomicy.

W trybie przeglądania zdjęć dostępne widoki to:

• informacje włączone,
• informacje wyłączone,
• szczegółowe informacje (histogramy RGBY),
• ulubione.
Przyciskając dżojstik w pozycję górną możemy modyfikować ekran informacji szczegółowych. Oprócz kilku ekranów z dokładnymi informacjami EXIF aparat pokazuje też użyty obiektyw i punkt nastawy ostrości.
Przy omawianiu wyświetlacza nie sposób nie wspomnieć o obsłudze dotykowej. Jest ona oczywiście w X-H1 zaimplementowana, ale podlega jednemu ograniczeniu. Nie możemy zatem dotykowo obsługiwać głównego menu. Warto w tym miejscu wspomnieć, że W X-H1 pojawiły się gesty na ekranie, które dotychczas zaimplementowano tylko w X-E3. Mamy więc do wyboru 4 "przyciski", które realizowane są poprzez przesunięcie palcem po ekranie w górę, w dół, w prawo i w lewo. Wyczucie gestów wymaga pewnego przyzwyczajenia, jednak po kilku godzinach spędzonych z aparatem ich poprawne wybranie nie powinno sprawiać problemów.

W menu konfiguracji wyświetlacza znajdziemy pozycję odpowiadającą za włączony lub wyłączony dotyk, a także miejsce, w którym ustalamy, jaka część ekranu ma reagować na ten zmysł – cały ekran / pół ekranu / jedna z 4 ćwiartek. Pozwoli to ograniczyć np. przypadkową zmianę pól AF za pomocą nosa, przy zachowaniu pełnej funkcjonalności dotyku. Pewne zastrzeżenia możemy mieć do dotykowej zmiany pola AF. Aby ramka przeskoczyła, przyjdzie nam poczekać około 0.2 s. Poza tym faktem, obsługa dotykowa sprawdza się dobrze.

Filmowanie

Nagrywanie rozpoczyna i zatrzymuje się przez wciśnięcie spustu migawki, po uprzednim ustawieniu pierścienia trybów migawki w pozycji Film. Filmowanie możliwe jest w następujących trybach:

• C4K (4096×2160 pix): 24p, 23.98p, Bitrate 200 Mbps, 100 Mbps, 50 Mbps,
• 4K (3840×2160 pix): 29.97p, 25p, 24p, 23.98p, Bitrate 200 Mbps, 100 Mbps, 50 Mbps,
• C Full HD (2048×1080 pix): 24p, 23.98p, Bitrate 100 Mbps, 50 Mbps,
• Full HD (1920×1080 pix): 120p, 100p, 59.94p, 50p, 29.97p, 25p, 24p, 23.98p, Bitrate 100 Mbps, 50 Mbps,
• HD (1280×720 pix): 59.94p, 50p, 29.97p, 25p, 24p, 23.98p, Bitrate 50 Mbps.
Filmy zapisywane są kodekiem MPEG-4 AVC / H.264 ze stereofonicznym dźwiękiem, skompresowanym za pomocą liniowej modulacji PCM, w plikach z rozszerzeniem MOV. Podczas nagrywania w jakości 4K nieznacznemu zwężeniu ulega kąt widzenia. Czynnik wydłużenia efektywnej ogniskowej wynosi 1.17x. Ponadto w trybie 4K, wyjściowy materiał nagrywany jest w rozmiarze 5120×2880 pikseli i skalowany jest do 3840×2160 pikseli (tzw. oversampling). W trybie Full HD natomiast materiał rejestrowany jest w wielkości 3000×1687 pikseli i następnie zostaje przeskalowany do 1920×1080 pikseli. Zaawansowani użytkownicy docenią możliwość nagrywania filmów na zewnętrzny rekorder, także z użyciem krzywej gamma F-Log. Co istotne, ten profil, zapewniający dynamikę na poziomie 12 EV można używać przy nagrywaniu bezpośrednio na kartę pamięci. Dodatkowo, użytkownicy otrzymują dedykowaną do filmowania symulację filmu Eterna, który za zapewniać bogate czernie oraz łatwość w późniejszym gradingu. Przykłady użycia F-Log oraz Eterna znajdują się w podrozdziale poniżej.

Podczas filmowania możemy regulować stopień otwarcia przysłony, a także czas naświetlania (jeśli przed rozpoczęciem nagrywania pokrętło czasów ustawimy na innej pozycji niż A). W trakcie nagrywania w trybie automatycznym, możemy dokonywać korekty ekspozycji (w zakresie −2 – 2 EV). Wcześniej ustawiamy balans bieli i tryb symulacji filmu. Czułość ustawiamy w zakresie 200–6400 ISO, możemy też zdać się na automatykę.

W procesie ręcznego ostrzenia może nas wspomagać funkcja focus-peaking (również w trakcie rejestracji) lub powiększenie obrazu. Podczas filmowania dźwięk rejestrowany jest przy pomocy wbudowanego mikrofonu stereofonicznego, w menu mamy opcję regulacji jego czułości. Po podpięciu uchwytu pionowego zyskujemy możliwość podłączenia słuchawek.

Czas nagrywania filmów jest ograniczony. Tak więc, w jakości C4K i 4K nagrywać możemy około 15 minut, przy Full HD 20 minut, przy Full HD 120/100p około 6 minut oraz w HD przez 30 minut. Warto w tym miejscu wspomnieć, że użycie opcjonalnego uchwytu wydłuża te czasy dwukrotnie.

X-H1 oferuje obsługę kodów czasowych oraz dotykowe sterowania parametrami ekspozycji. Firma obiecuje ponadto aż 14 nowych funkcji wideo, które wprowadzi aktualizacja firmware. Na razie jednak nie ma informacji, jakie to mają być funkcje.

Filmy przykładowe

Poniżej przedstawiamy przykładowe filmy nagrane testowanym aparatem wraz z obiektywem 16–55 f/2.8 WR oraz 50–150 f/2.8 WR:

• film 1 –C4K 4096×2160 pix, 24p, 200 Mbps 266 MB,
• film 2 –C4K 4096×2160 pix, 24p, 200 Mbps, 320 MB, symulacja filmu Eterna (obiektyw MKX 50–135 mm T2.9),
• film 3 –C4K 4096×2160 pix, 24p, 200 Mbps 320 MB,
• film 4 –C4K 4096×2160 pix, 24p, 100 Mbps 99 MB,
• film 5 –C4K 4096×2160 pix, 30p, 200 Mbps 294 MB,
• film 6 –4K 3840×2160 pix, 30p, 200 Mbps 220 MB,
• film 7 –4K 3840×2160 pix, 30p, 50 Mbps 64 MB,
• film 8 –4K 3840×2160 pix, 30p, 100 Mbps 137 MB,
• film 9 –4K 3840×2160 pix, 24p, 200 Mbps 322 MB,
• film 10 –4K 3840×2160 pix, 24p, 200 Mbps 124 MB, autofokus ciągły,
• film 11 –CFHD 2048×2160 pix, 24p, 100 Mbps 100 MB,
• film 12 –FHD 1920×2160 pix, 60p, 100 Mbps 150 MB,
• film 13 –FHD 1920×2160 pix, 60p, 100 Mbps 124 MB, F-LOG,
• film 14 –FHD 1920×2160 pix, 120p, 171 MB, film spowolniony 5 razy,
• film 15 –FHD 1920×2160 pix, 60p, 50 Mbps 65 MB,
• film 16 –FHD 1920×2160 pix, 24p, 100 Mbps 79 MB,
• film 17 –FHD 1920×2160 pix, 24p, 50 Mbps 73 MB, autofokus ciągły,
• film 18 –HD 1280×720 pix, 60p, 50 Mbps 77 MB,
• film 19 –HD 1280×720 pix, 24p, 50 Mbps 42 MB.
Porównanie stabilizacji:
• film 1 –stabilizacja włączona,
• film 2 –stabilizacja włączona.

Ekran monochromatyczny

W X-H1 umieszczono ten sam wyświetlacz monochromatyczny, jak w GFX 50S. Jest to 1.28-calowy ekran ciekłokrystaliczny. Mamy pewną swobodę w dostosowywaniu wyświetlanych informacji, a co istotne, działa on także po wyłączeniu aparatu. Wskazuje wówczas np. poziom naładowania wszystkich akumulatorów, czy liczbę możliwych do zapisania zdjęć na kartach pamięci.

Na ekranie widzimy cztery podstawowe parametry fotografowania (czas naświetlania, przysłona, kompensacja ekspozycji oraz czułość ISO), których kolejność możemy zmieniać w menu. W dolnej części mamy jeszcze cztery ikonki, będące wskaźnikami dodatkowych ustawień. Te wybieramy spośród kilkunastu opcji, a ich lista obejmuje:

• tryb fotografowania,
• fotometria,
• tryb napędu,
• tryb ostrości,
• balans bieli,
• rozmiar zdjęcia,
• jakość zdjęcia,
• poziom baterii,
• opcje gniazda,
• typ migawki,
• symulacja filmu,
• zakres dynamiczny,
• tryb filmu.
Wyświetlanie poszczególnych elementów konfigurujemy osobno dla trybu filmowania. Warto także wspomnieć o podświetleniu ekranu, realizowanym w formie negatywu.

Wizjer

X-H1 posiada przebudowany względem X-T2 wizjer OLED o rozdzielczości 3.69 miliona pikseli i powiększeniu 0.75x (dla ekwiwalentu 50 mm). Punkt oczny umieszczony jest w odległości 23 cm. Odświeża się on z prędkością 100 razy na sekundę (bez konieczności użycia gripa w trybie boost), dzięki czemu wyświetlany obraz jest płynny. W ogólności, wizjer daje bardzo szczegółowy i realistyczny obraz, a jego jakość można porównać do Lumiksa G9. Wygodę kadrowania wspomaga bardzo wygodna muszla oczna – problemu z korzystaniem z wizjera nie powinny mieć nawet osoby korzystające z okularów.

Co istotne, w wizjerze możemy korygować nie tylko jasność, ale również zabarwienie.