W niniejszej tabeli prezentujemy zestawienie współczesnych, pełnoklatkowych obiektywów klasy 24–70 mm f/2.8 przeznaczonych do lustrzanek. Jest to dość zwarta grupa jeśli chodzi o rozmiary i wagę. Warto jednak nadmienić, że pośród obiektywów wyposażonych w stabilizację optyczną, to właśnie Tamron jest najlżejszy.

Na poniższym zdjęciu Tamron 24–70 mm G2 stoi pomiędzy pozbawionym stabilizacji Nikkorem AF-S 24–70 mm f/2.8G ED a Canonem EF 35 mm f/2 IS USM.

Testowany obiektyw rozpoczyna się metalowym bagnetem, który otacza styki oraz czarny, ładnie zmatowiony i karbowany, wewnętrzny tubus. W jego wnętrzu znajdziemy ruchomą tylną soczewkę o średnicy prawie 30 mm. Dla ogniskowej 24 mm znajduje się ona na wysokości bagnetu. Gdy przejdziemy do maksymalnej ogniskowej, chowa się na głębokość około 2.5 cm, odsłaniając resztę wewnętrznego tubusu oraz płytkę z całkiem sporą liczbą elementów elektronicznych. O pełnej szczelności i idealnym wyczernieniu nie możemy więc tutaj mówić.
----- R E K L A M A -----

Pierwszym elementem właściwego korpusu obiektywu jest gumowa uszczelka połączona ze srebrnym, metalowym i nieruchomym pierścieniem. Ów pierścień przechodzi w gładką i czarną obudowę zawierającą biały znacznik ułatwiający mocowanie obiektywu do aparatu.

Na następnym pierścieniu natrafiamy na skalę odległości wyrażoną w metrach oraz w stopach i umieszczoną za szybką. Po jej lewej stronie (patrząc z góry) znajdziemy przełączniki trybu ustawiania ostrości (AF/MF) oraz stabilizacji (VC ON/OFF). Tuż obok znajdziemy duży napis „DESIGNED IN JAPAN”, ale kawałek dalej mniejszymi literami mamy napisane „MADE IN JAPAN” oraz oznaczenie średnicy filtrów 82 mm. Idąc w drugą stronę mamy napis z parametrami obiektywu.

Kolejnym elementem jest pierścień do manualnego ustawiania ostrości. Ma on szerokość niespełna 11 mm i jest w całości pokryty gumowanym karbowaniem. Pracuje płynnie zarówno w trybie MF jak i AF z dość lekkim, ale wciąż w pełni akceptowalnym oporem. Przebieg całego zakresu odległości wymaga obrotu nim o kąt około 110 stopni.

Idąc dalej natrafimy na gładki, metalowy i nieruchomy fragment obudowy, na którym mamy napis Tamron. Przechodzi on w pierścień do zmiany ogniskowej, który ma szerokość 31 mm i który pracuje płynnie, z dość równym oraz prawidłowym oporem. Jego większą część zajmuje gumowane karbowanie, pod którym umieszczono znaczniku ogniskowej dla wartości 24, 35, 50 i 70 mm, a obok nich przełącznik LOCK służący do blokowania położenia obiektywu na ogniskowej 24 mm. Jednak nawet bez tej blokady obiektyw nie ma tendencji, by zmieniać ogniskową pod wpływem gwałtownych ruchów.

Przejście do ogniskowej 70 mm powoduje wysunięcie się jednolitego tubusu z przednim układem soczewek. Rozmiar obiektywu rośnie wtedy o troszkę ponad 3 centymetry. Obiektyw kończy się bagnetem do mocowania osłony przeciwsłonecznej. Otacza on nierotujący gwint służący do mocowania filtrów o średnicy aż 82 mm. Przednia soczewka jest stosunkowo płaska i ma średnicę 7 cm.

Jeśli chodzi o konstrukcję optyczną obiektywu, mamy tutaj do czynienia z 17 soczewkami ustawionymi w 12 grupach. Producent nie oszczędzał na elementach specjalnego rodzaju. Mamy bowiem do czynienia z trzema soczewkami wykonanymi ze szkła niskodyspersyjnego LD, trzema soczewkami asferycznymi, jedną soczewką hybrydowo-asferyczną i dwoma elementami wykonanymi ze szkła o wysokim współczynniku załamania (XR). Wewnątrz konstrukcji znajdziemy jeszcze kołową przysłonę o dziewięciu listkach, którą możemy domknąć do wartości f/22. Wszystkie te cechy są dokładnie takie same jak u poprzednika, czyli modelu Tamron SP 24–70 mm f/2.8 Di VC USD.

Różnice mogą pojawić się w rodzaju zastosowanych powłok, bo tym razem Tamron chwali się zastosowaniem pokrycia eBAND (Extended Bandwidth & Angular-Dependency) Coating i BBAR (Broad-Band Anti-Reflection), co ma zapewnić wysoką transmisję, prawidłowe odwzorowanie kolorów oraz dobrą pracę pod ostre światło.

Kupujący dostaje w zestawie oba dekielki i tulipanową osłonę przeciwsłoneczną. Szkoda, że w tej kasie sprzętu producent nie zdecydował się na dołożenie futerału, który u konkurencji potrafi być w standardowym wyposażeniu. Warto jednak nadmienić, że przy zakupie Tamrona zyskujemy aż pięć lat gwarancji.

Stabilizacja optyczna

Tamron chwali się skutecznością stabilizacji na poziomie 5 EV. To bardzo wysoki wynik, bo większość producentów deklaruje wartości na poziomie 4 EV. To też znacznie więcej niż 3 EV, które otrzymaliśmy w przypadku testu poprzednika. Byliśmy więc bardzo ciekawi, jaki rezultat otrzymamy tym razem.

Test skuteczności tego mechanizmu przeprowadziliśmy na ogniskowej 70 mm wykorzystując korpus Canon EOS 5D Mk III. Dla każdego czasu ekspozycji z zakresu od 1/80 do 0.5 sekundy wykonywaliśmy po kilkadziesiąt ekspozycji zarówno przy stabilizacji włączonej jak i wyłączonej. Wynik eksperymentu przedstawiliśmy na poniższym wykresie, który pokazuje odsetek poruszonych zdjęć w zależności od czasu ekspozycji wyrażonego w EV. Wartość 0 EV odpowiada czasowi 1/60 sekundy.

Szczerze powiedziawszy, jesteśmy zawiedzeni. Skuteczność stabilizacji znów trzyma się okolic 3 EV, a więc w stosunku do poprzednika nic się nie zmieniło. Jest to o tyle dziwne, że większość producentów chwali się skutecznością stabilizacji na poziomie 4 EV i bardzo często tych deklaracji dotrzymuje. Tamron chcąc ich przebić podaje wartość 5 EV, a w rzeczywistości ledwie dociąga do 3 EV. Ów wynik, sam w sobie, nie jest zły, ale w świetle pustych przechwałek producenta wygląda niezbyt ciekawie.