Panasonic S1R II umożliwia kontrolę intensywności procesu odszumiania w dość szerokim zakresie. Do dyspozycji mamy 11-stopniową skalę, a zawiera się ona pomiędzy −5 a +5, ze skokiem jednostkowym. Poniżej prezentujemy wycinki naszej scenki testowej wykonane na czułościach ISO 12800 i 25600 z różnymi stopniami redukcji zakłóceń. Poza minimalnym (−5) i maksymalnym (+5) poziomem odszumiania, prezentujemy również poziom pośredni (0).

ISO 12800
Odszumianie −5
Odszumianie 0
Odszumianie +5
ISO 25600
Odszumianie −5
Odszumianie 0
Odszumianie +5

Odszumianie na najniższym poziomie jest już zauważalne. Widać, że kolejne stopnie przynoszą zmianę w postaci coraz „gładszego” obrazu, co jednak siłą rzeczy odbija się na utracie detali. Naszym zdaniem lepiej nie przekraczać stopnia „0”, bowiem powyżej niego obraz zaczyna przypominać przysłowiową akwarelę.

Przyjrzyjmy się teraz zdjęciom zapisanym w surowym formacie. RAW-y z S1R II wywołaliśmy programem dcraw i zapisaliśmy jako 24-bitowe TIFF-y. Podobnie jak w poprzednim rozdziale, porównania dokonujemy z Nikonem Z8 oraz Sony A7R V.

Brak wyostrzania w RAW-ach ułatwia porównanie w porównaniu do sytuacji z poprzedniego rozdziału. Widać, że stopień odwzorowania detali w S1R II jest świetny i praktycznie taki sam, jak w Z8. Nawet zakłócenia od mory na wzorze druku rastrowego (prawe wycinki) wyglądają podobnie.

Jeśli chodzi o poziom zakłóceń na wysokich czułościach (np. ISO 12800), Lumix wypada naszym zdaniem ogólnie bardzo dobrze i trochę lepiej od Nikona. Najwyższym szumem charakteryzują się wycinki z Sony A7R V, modelu o najwyższej rozdzielczości w naszym zestawieniu.

Przyjrzyjmy się teraz wynikom pomiarów. Te uzyskaliśmy programem Imatest na podstawie surowych zdjęć tablicy Kodaka Q-14, przekonwertowanych wcześniej do 24-bitowych TIFF-ów.

Do przebiegu wykresu nie mamy zastrzeżeń. Wraz ze wzrostem czułości szum rośnie wykładniczo i nie widzimy niepokojących załamań. Dodatkowo, poszczególne składowe szumu są wyraźnie oddzielone. Nic zatem nie wskazuje na to, by surowe pliki były odszumiane. Przejdźmy więc teraz do porównania składowej luminancji dla testowanego bezlusterkowca i trzech innych aparatów. Odpowiedni wykres prezentujemy poniżej.

Najniższy poziom szumu w naszym zestawieniu generuje Canon EOS R5 Mark II. Dla nastawy ISO 6400 jego przewaga nad Lumiksem wynosi ok. 1/3 EV. Różnica między Z8, a S1R II to ok. 1/2 EV, na korzyść tego drugiego. Z kolei A7R V szumi mocniej od Lumiksa o ok. 2/3 EV. Nie są to szczególnie duże różnice, skoro w żadnym przypadku nie przekroczyliśmy 1 EV.

Tradycyjnie na koniec części dotyczącej szumu na surowych plikach, prezentujemy również wykres przedstawiający pomiary przeprowadzone na RAW-ach przekonwertowanych do 48-bitowych TIFF-ów.

Darki

Poziom prądu ciemnego testujemy na podstawie zdjęć wykonanych z 3-minutową ekspozycją bez dopływu światła. Zdjęcia wykonujemy zarówno w formacie JPEG jak i 14-bitowych RAW-ów. Te pierwsze pokazujemy w postaci, w jakiej zostały zapisane przez aparat. Pliki RAW natomiast wywoływane są programem dcraw do postaci czarno-białej bez interpolacji. Uzyskane w ten sposób pliki TIFF konwertujemy do formatu GIF, dobierając zakres w taki sposób, aby najlepiej zobrazować generujący się na matrycy szum. W przypadku testowanego Lumiksa zakres ten wynosi od 255 do 768. Identyczny zakres ma również pozioma oś histogramów wykonanych na podstawie surowych plików. Maksymalne wartości na osi pionowej wynoszą 300 000 zliczeń.

40
80
100
200
400
800
1600
3200
6400
12800
25600
51200
102400

Do ISO 6400 wygląd histogramów nie budzi większych zastrzeżeń, bowiem swoim kształtem przypominają rozkład Poissona. Dla wyższych nastaw ich charakterystyka zmienia się i rozkłady mocno się wypłaszczają. Na darkach widać rozmaite niejednorodności, np. świecenie przy lewej krawędzi kadru, czy pionową linię z prawej strony. Testowany Lumix nie zasłużył na pochwały w tej kategorii, choć nie będziemy go też przesadnie krytykować.

Na zakończenie prezentujemy także darki w formacie JPEG.

40
80
100
200
400
800
1600
3200
6400
12800
25600
51200
102400