Aberracja chromatyczna

Użycie w konstrukcji optycznej aż trzech soczewek ED wykonanych ze szkła o niskiej dyspersji sugeruje, że producent starał się ograniczyć aberrację chromatyczną do niezbędnego minimum. Poniższe zdjęcia pokazują jednak, że w praktyce mu się to nie powiodło.

W środku zakresu ogniskowych sytuacja jest jeszcze dość dobra, bo zabarwienie obrazów pozaogniskowych jest nieznaczne. Na maksymalnej ogniskowej jest jednak trochę gorzej i tutaj opisywana wada daje się zauważyć nie tylko na maksymalnym otworze względnym, ale także po przymknięciu przysłony do f/4.0.

Żadnych zastrzeżeń nie mamy tylko do zachowania w środku zakresu ogniskowych, gdzie aberracja maleje wraz z przymykaniem przysłony i wszędzie jest mała albo bardzo mała.

Bardzo ciekawe osiągi widać na najkrótszej ogniskowej, dla której, na brzegu matrycy APS-C, wyniki rosną wraz z przymykaniem przysłony, a na brzegu pełnej klatki maleją. Maksymalne osiągi przekraczają tutaj wartość 0.09%, a więc podchodzą już pod poziom średni.

Najwięcej problemów dojrzymy w okolicach maksymalnego otworu względnego na ogniskowej 70 mm, gdzie widzimy rezultaty w okolicach 0.1%. Wciąż jest to wartość średnia, ale jednocześnie można ją już dojrzeć na zdjęciach z życia wziętych.

Warto zaznaczyć, że konkurencyjna Sigma A 24–70 mm f/2.8 DG DN pokazywała tutaj zachowanie znacznie bardziej równe i nigdzie nie przekraczała wartości 0.09%.

A7R III, RAW, 45 mm, f/16.0	A7R III, RAW, 70 mm, f/2.8

Aberracja sferyczna

Pierwsze zdjęcia zaprezentowane w niniejszym rozdziale nie pokazują zauważalnego efektu pływania ogniska. Jeśli chodzi o rozogniskowane krążki światła, to zauważalne różnice występują tylko na samej ich krawędzi, gdzie widzimy różne natężenie obwódki. Wszystko to wskazuje, że problemy z aberracją sferyczną są niewielkie i tutaj testowany obiektyw wypadł dobrze.

A7R III, 50 mm, f/2.8, przed	A7R III, 50 mm, f/2.8, za

A7R III, 70 mm, f/2.8, przed	A7R III, 70 mm, f/2.8, za