Na początek, przyjrzyjmy się pokrótce podstawowym własnościom każdego z obiektywów, które mieliśmy do dyspozycji.

Sigma A 35 mm f/1.4 DG HSM

Zaprezentowana w 2012 roku „reporterska” 35-tka to pierwszy model linii Art. Jest jednym z najbardziej skomplikowanych optycznie obiektywów 1.4/35 na rynku i składa się z 13 soczewek ustawionych w 11 grupach. Imponuje też duża liczba specjalnych elementów. Mamy bowiem do czynienia z dwoma soczewkami asferycznymi, aż czterema soczewkami z niskodyspersyjnego szkła SLD i z jedną soczewką FLD wykonaną ze szkła, które swoimi własnościami przypomina fluoryt. Wewnątrz znajdziemy jeszcze kołową przysłonę o dziewięciu listkach, którą możemy maksymalnie przymknąć do wartości f/16.

----- R E K L A M A -----

PROMOCJA SONY - 50% RABATU NA OBIEKTYW!

Sony A7 IV + 24-70/4 FE ZA OSS

15122 zł 13710 zł

Sony A7 IV + 50/1.8 FE

13146 zł 12722 zł

Sony A7 III + 50/1.8 FE

8846 zł 8422 zł

Sony A7 III + 24-70/4 ZA FE OSS

10822 zł 9410 zł

Ze względu na świetne parametry optyczne, cztery egzemplarze tego obiektywu (z mocowaniami Canon EF, Nikon F, Pentax K i Sony A) trafiły do naszej redakcji i służą nam do pomiarów zdolności rozdzielczej (MTF). (Test obiektywu). Co więcej, w naszym corocznym Plebiscycie na Produkt Roku, model 1.4/35 zajął pierwsze miejsce w kategorii Obiektyw.

Sigma A 50 mm f/1.4 DG HSM

Nowe wydanie obiektywu standardowego od Sigmy wyposażono w aż 5 soczewek więcej niż starszą wersję EX. Mamy tutaj do czynienia z 13 soczewkami ustawionymi w 8 grupach. Trzy elementy wykonano z niskodyspersyjnego szkła SLD, a jednemu nadano kształt asferyczny. Wewnątrz znajdziemy jeszcze kołową przysłonę o dziewięciu listkach, którą możemy maksymalnie domknąć do wartości f/16.

W kategorii ostrości obrazu, model 1.4/50 nieznacznie przegrywa tylko z kilkukrotnie droższym Zeissem Otusem. Niemniej jednak oba instrumenty wypadają po prostu rewelacyjnie. Na pozostałe własności omawianej Sigmy także nie możemy narzekać, co opisaliśmy w naszym teście, a instrumentowi dodatkowo przyznaliśmy wyróżnienie „Wybór Redakcji Optyczne.pl”. Ten model także także został doceniony przez naszych Czytelników, dzięki czemu wygrał Plebiscyt w 2014 roku.

Sigma A 135 mm f/1.8 DG HSM

Ta „portretówka” to jedna z najnowszych konstrukcji firmy Sigma. Do budowy obiektywu wykorzystano 13 soczewek, ułożonych w 10 grupach. Za likwidację aberracji chromatycznych mają odpowiadać soczewki wykonane ze specjalnych szkieł niskodyspersyjnych SLD (2 elementy) oraz FLD (też 2 elementy). Wewnątrz znajdziemy jeszcze kołową przysłonę o dziewięciu listkach, którą możemy domknąć maksymalnie do wartości f/16.

Nieco wcześniej testowaliśmy model Art 1.4/85, który pobił rekord zdolności rozdzielczej, należący wcześniej do Otusa 1.4/28. W końcu i ten poziom został przebity przez niniejszy model 135 mm, a omawiane „szkło” dzierży obecnie rekord w tej kategorii spośród wszystkich testowanych przez nas do tej pory obiektywów do lustrzanek. Warto tu podkreślić, że imponujące osiągi nie dotyczą jedynie centrum kadru po przymknięciu przysłony, ale również brzegu nawet dla maksymalnego otworu względnego. W teście tej 135-tki przyznaliśmy jej laur „Wybór Redakcji Optyczne.pl”, a w naszym ostatnim Plebiscycie po raz kolejny obiektyw Sigma stanął na samym szczycie podium.

Opisując wspomniane wyżej obiektywy, należy od początku zaznaczyć, że mamy do czynienia ze znanymi już konstrukcjami, wyposażonymi jedynie w nowe mocowanie FE. Ze względu na mniejszą odległość rejestrową w aparatach Sony α niż w lustrzankach Canona i Nikona, wymagało to wydłużenia obudowy – o niespełna 24 mm, nieznacznie wzrosła także ich waga. Efektem tego, nowe obiektywy wyglądają po prostu jakby przymocowano do nich na stałe adapter MC-11.

Inne cechy pozostały bez zmian, mianowicie: budowa optyczna, wymiary pierścieni, elementy sterujące, skala odległości czy nawet oznaczenia.

Ergonomia z A7 III

Pełnoklatkowe bezlusterkowce Sony mają wyraźnie mniejsze korpusy od ich lustrzankowych odpowiedników. To przekłada się na relatywnie niewielkie uchwyty, które w głównej mierze odpowiadają za wygodę uchwytu. Po podpięciu ciężkiego obiektywu – dobrym przykładem jest tutaj Sigma A 1.8/135 – komfort używania takiego zestawu jest raczej umiarkowany. Taka sama sytuacja dotyczy jednak również podobnych instrumentów od Sony. Warto wówczas rozważyć zakup dodatkowego uchwytu do zdjęć pionowych. Mimo to, widać pewną zaletę wydłużenia tubusu węższym pierścieniem po stronie bagnetu, bowiem nie mamy problemów ze zmieszczeniem palców między uchwytem korpusu a obiektywem.

Na poniższych zdjęciach można zobaczyć porównanie Sony A7 III stojącego tuż obok Canona 5D Mark III – do obu korpusów podpięliśmy Sigmy A 1.4/35.

Jak widać, aparat Sony wraz z obiektywem jest nieco dłuższy od Canona. Warto jednak pamiętać, że EOS jest cięższy od Alphy o 300 gramów, a ową różnicę czuć wyraźnie.

Zobaczmy kolejne porównanie, mianowicie korpus Sony z podpiętą Sigmą A 1.4/35 oraz Zeissem Distagonem 1.4/35.

Oraz zestawienie samych obiektywów:

35-tka Sigmy jest kilkanaście milimetrów dłuższa, Zeiss ma natomiast odrobinę większą średnicę, za to niższą wagę. Kolejnym obiektywem, który warto tutaj przytoczyć, jest Samyang AF 35 mm f/1.4 FE. Nie dysponowaliśmy wprawdzie egzemplarzem, by móc go umieścić na zdjęciach porównawczych, na podstawie samej specyfikacji widać jednak, że jest on 5 mm krótszy od Sigmy i zaledwie 1 mm szerszy. Sumarycznie zatem wszystkie trzy obiektywy wypadają podobnie jeśli chodzi o gabaryty. W przypadku jasnych, pełnoklatkowych instrumentów wysokiej jakości, musimy liczyć się z tym, że nie będą one kompaktowe.