Na samym korpusie instrumentu możemy znaleźć dwa wygodne w użytkowaniu pierścienie: do zmiany ogniskowej i manualnego ustawienia ostrości. Obiektyw jest ponadto wyposażony w czytelną skalę ostrości oraz leżące po lewej stronie przełączniki trybu pracy autofokusa, stabilizacji oraz blokowania obiektywu w pozycji na 18 mm. Ten ostatni jest niejako na wszelki wypadek, bo nawet niezablokowany, obiektyw nie wysuwa przedniego układu soczewek pod własnym ciężarem, co niewątpliwie należy zaliczyć do zalet.

Obiektyw o tak dużym zakresie ogniskowych, nie może być konstrukcją prostą. Jeśli dołożymy do tego stabilizację obrazu, dostajemy w efekcie aż 18 soczewek ustawionych w 13 grupach. Warto tutaj dodać, że model 18-200 mm bez stabilizacji miał 15 soczewek w 13 grupach. Dodatkowo jeden element niskodyspersyjny SLD (Special Low Dispersion) oraz trzy soczewki asferyczne mają zapewniać doskonałą korekcję wszelkich aberracji, a wielowarstwowe powłoki soczewek niwelować niepożądane odblaski i refleksy. System wewnętrznego ogniskowania eliminuje ruch frontowej grupy soczewek, dzięki czemu możliwe jest zastosowanie kołowych filtrów polaryzacyjnych czy połówkowych (średnica 72 mm) lub dołączonej do obiektywu tulipanowej osłony przeciwsłonecznej. Wewnętrzna przysłona, składająca się z siedmiu listków, może być przymykana w zależności od ogniskowej od f/22 do f/40. Od serii EX model 18-200 mm OS różni się nieobecnością futerału oraz gwarancją dwuletnią z możliwością przedłużenia na kolejny rok (obiektywy EX mają gwarancję 3-letnią z możliwością przedłużenia o dodatkowe dwa lata).

Standardowo przeprowadziliśmy też test stabilizacji ustawiając ogniskową na 50 mm i fotografując scenkę w priorytecie czasu ekspozycji zmieniając go od 1/80 do 1/3 sekundy. Warto tutaj dodać, że zoomy Canona wyposażone w stabilizację obrazu pokazywały jej skuteczność na poziomie 3.5 EV. Nikkor 18-200 VR, mimo że producent deklaruje skuteczność klasy 4 EV, osiągał u nas tylko 3 EV. Jak sytuacja wygląda u testowanej Sigmy, pokazuje poniższy rysunek.

Nie jest to obraz korzystny dla Sigmy i jasno pokazuje, że system OS wymaga jeszcze dopracowania. Obecnie jego skuteczność można ocenić na poziom 2 EV. To tyle samo lub odrobinę słabiej niż w przypadku korpusów ze stabilizowaną matrycą. Osiągom Sigmy wciąż daleko do najlepszych stabilizowanych obiektywów, które w naszych testach potrafią osiągać poziom rzędu 3.5 EV.