Następująca tabela pokazuje ponadto, że zarówno gabaryty, jak i waga testowanego obiektywu nie odbiegają znacząco od innych instrumentów o podobnych parametrach.

Jakość wykonania jest typowa dla tej klasy obiektywów Tamrona. Ktoś, kto miał do czynienia z modelami tego producenta takimi jak 17-50 f/2.8 czy 18-270 VC, od razu stwierdzi, że Tamron 18-250 mm to ta sama półka jakościowa. Może nie najwyższa, bo w zewnętrznej części obudowy dominują elementy gumowe albo plastikowe, ale też nie najniższa, bo w kluczowych miejscach jest jednak metal.

Ów metal znajdziemy właśnie w bagnecie, którym zaczyna się obiektyw. Idąc dalej natrafimy na przełącznik trybu pracy autofokusa (AF/MF) oraz skalę ogniskowych, obok której znajduje się przełącznik LOCK, służący do blokowania obiektywu w pozycji złożonej (na 18 mm). Szkoda, że producent nie przewidział tego, aby przełącznik ten pracował dla dowolnej ogniskowej, bo obiektyw ma notoryczną tendencję do zmiany ogniskowej pod wpływem ciężaru przedniej soczewki. Dalej znajdziemy solidny, duży i karbowany pierścień do zmiany ogniskowej. Chodzi on lekko w zakresie 18-70 mm, potem znacznie ciężej w zakresie od 70 do 200 mm i potem znów lekko w przedziale 200-250 mm. Przez to, jeśli ustawimy ogniskową w przedziale, w którym wypadają owe luzy, nawet niewielka zmiana położenia obiektywu powoduje zmianę ogniskowej. Jest to momentami denerwujące.

Co więcej, to nie koniec denerwujących rzeczy. Obiektyw potrafi często przekazać do korpusu bardzo dziwną informację o użytej ogniskowej. Przykładowo, robiąc dystorsję dla ogniskowej 35 mm, ze zdziwieniem stwierdziłem, że do EXIF-a zapisano informację o ogniskowej 55 mm! Różnica ogromna!

Za pierścieniem zmiany ogniskowej znajdziemy złoty pasek z nazwą obiektywu, a jeszcze dalej pierścień do manualnego ustawiania ostrości, na który naniesiono skalę odległości, którą wyrażono w stopach i w metrach. Pierścień ów mógłby być większy, wygodniejszy i mieć mniej luzów, bo w obecnej sytuacji pracę z nim trudno nazwać komfortową.

Obiektyw kończy się nierotującym mocowaniem filtrów o średnicy 62 mm, które otacza przedni układ soczewek. Układ ten, wraz ze zwiększaniem ogniskowej, wyjeżdża na teleskopowym tubusie tak daleko, że przy 250 mm obiektyw powiększa swoje rozmiary praktycznie dwukrotnie.

Wewnątrz Tamrona 18-250 mm znajdziemy 16 soczewek ustawionych w 13 grupach. Trzy z tych soczewek to elementy niskodyspersyjne (LD - Low Dispersion i AD - Anomalous Dispersion), których zadaniem jest walka z podłużną i poprzeczną aberracją chromatyczną. Dodatkowo w Tamronie znajdziemy jeszcze dwa hybrydowe elementy asferyczne oraz kołową przysłonę o siedmiu listkach, którą możemy domknąć, w zależności od ogniskowej, do f/22-40.