Carl Zeiss Makro-Planar T* 100 mm f/2 ZF.2/ZE - test obiektywu
5. Aberracja chromatyczna i sferyczna
Podłużna aberracja chromatyczna daje się zauważyć w okolicach przysłon f/2.0–2.8, ale nie jest to problem duży, co wyraźnie pokazuje poniższy wycinek uzyskany na przysłonie f/2.0. Widać, że obrazy pozaogniskowe mają delikatny odcień żółto-zielony, a te umieszczone przed ogniskiem zabarwiają się na lekki fiolet.
 |
Trochę lepiej wygląda sytuacja z poprzeczną aberracją chromatyczną. W okolicach maksymalnego otworu względnego jest ona niezauważalna. Wada ta rośnie jednak wraz z przymykaniem przysłony, ale nawet po mocnym przymknięciu nie wychodzi poza poziom mały. Tutaj obiektyw zasługuje na zdecydowaną pochwałę.
 |
Aberracja sferyczna
Zeiss 2/100 nie pokazuje efektu „pływania” ogniska. Co więcej, rozogniskowane obrazy punktów świetlnych, uzyskane przed i za ogniskiem, nie pokazują bardzo dużych różnic. Jedyne, co daje się zauważyć, to trochę inny wygląd samego brzegu krążka. Ten uzyskany przed ogniskiem płynnie zmniejsza natężenie światła, a ten uzyskany za ogniskiem kończy się nieznaczną obwódką. W większości obszaru krążków światło rozkłada się jednak równo, bez żadnych wyraźnych ekstremów lokalnych. Wszystko to pozwala stwierdzić, że aberracja sferyczna jest korygowana prawidłowo.
Optyczne.pl jest serwisem utrzymującym się dzięki wyświetlaniu reklam. Przychody z reklam pozwalają nam na pokrycie kosztów związanych z utrzymaniem serwerów, opłaceniem osób pracujących w redakcji, a także na zakup sprzętu komputerowego i wyposażenie studio, w którym prowadzimy testy.