Na maksymalnym otworze względnym spadek jasności w rogach kadru wynosi 32% (−1.12 EV). Taką wartość daje się łatwo zauważyć. Na szczęście przymknięcie przysłony do f/2.0 w znacznej mierze likwiduje ten problem, bo winietowanie wynosi tam 14% (−0.44 EV). Całkowity zanik tej wady następuje dla f/2.8, bo tam jej poziom sięga tylko 5%.

Poniższa tabela pokazuje jak testowany Nikkor wypada na tle konkurentów o ogniskowej 35 mm.

Przejdźmy teraz do omówienia zachowania na pełnej klatce. Miniaturki zdjęć wykonanych przy pomocy pełnoklatkowego Nikona D3x zaprezentowane są poniżej.

Winietowanie od razu rzuca się w oczy. Trudno żeby się nie rzucało, jeśli na maksymalnym otworze względnym wynosi ono aż 60% (−2.66 EV). Miłośnicy magicznej plastyki będą wniebowzięci. Mała głębia ostrości na f/1.4 w połączeniu z rogami ciemniejszymi prawie o 3 EV od centrum da zdjęciom niespotykaną plastykę. Choć Canona i tak Nikkor nie przebija, bo Canon 1.4/35L winietuje na ponad 3 EV. Mówiąc już poważnie, to pierwsza kategoria testowa, w której Nikkor wyraźnie wygrywa z Canonem.

Wracając do naszych pomiarów możemy powiedzieć, że winietowanie wciąż jest wyraźne nawet na f/2.0, gdzie wynosi 44% (−1.69 EV). Da się je także zauważyć na f/2.8, gdzie sięga 25% (−0.81 EV). Przestaje ono doskwierać dopiero dla f/4.0 i f/5.6, gdzie wynosi odpowiednio 15% i 11%.

Porównanie pełnoklatkowych osiągów Nikkora 1.4/35G i jego konkurentów przedstawia poniższa tabela.

Jak widać, Nikkor i Sony prezentują bardzo podobny poziom wyraźnie górując nad Canonem. To ciekawy wynik, bo Canon jest obiektywem największym, a Sony najmniejszym w tej stawce. I to ten najmniejszy obiektyw winietuje najmniej.