Na ogniskowej 50 mm i na maksymalnym otworze względnym spadek jasności w rogach kadru sięga tylko 12% (−0.39 EV) i spada do niezauważalnego poziomu 10% (−0.29 EV) po przymknięciu przysłony do f/4.0. Przy kombinacji ogniskowej 90 mm i światła f/2.8 winietowanie wynosi 14% (−0.44 EV). Po przymknięciu przysłony do wartości f/4.0 i f/5.6 zmniejsza się ono do wartości odpowiednio 12% (−0.38 EV) i 10% (−0.31 EV).

Winietowanie minimalnie wzrasta na maksymalnej ogniskowej, gdzie na f/2.8 sięga 15% (−0.46 EV). Co ciekawe, prawie wcale nie zmienia się ono po przymknięciu przysłony do f/4.0 i f/5.6, bo dla tych wartości osiąga odpowiednio 15% (−0.46 EV) i 14% (−0.43 EV). Zauważalna zmiana pojawia się dopiero dla otworu względnego f/8.0, dla którego wada ta sięga 8% (−0.25 EV).

Prawdziwy obraz winietowania dadzą nam dopiero pliki RAW. Rzućmy okiem na poniższe miniaturki.

Najmniej problemów mamy na najkrótszej ogniskowej, ale nawet tam, na maksymalnym otworze względnym winietowanie daje się bez problemów zauważyć, bo wynosi 37% (−1.33 EV). Wada ta zmniejsza się do 21% (−0.67 EV) po zastosowaniu przysłony f/4.0. Problem robi się znikomy dla przysłon f/5.6 i f/8.0, gdzie sięga odpowiednio 14% (−0.44 EV) i 9% (−0.26 EV).

W środku zakresu ogniskowych, na maksymalnym otworze względnym, spadek jasności w rogach kadru wynosi 39% (−1.41 EV). Zmniejsza się on do 24% (−0.78 EV) po przymknięciu przysłony do wartości f/4.0. Zastosowanie otworu względnego f/5.6 powoduje, że winietowanie spada do wartości 17% (−0.53 EV). Problem robi się niezauważalny dopiero dla okolic f/8.0, gdzie wynosi już tylko 11% (−0.34 EV).

Z największym winietowaniem mamy do czynienia na ogniskowej 140 mm, gdzie na maksymalnym otworze względnym w rogach kadru „ucieka” nam 43% światła (−1.65 EV). Winietowanie maleje wraz z przymykaniem przysłony, ale nie jakoś intensywnie. Na f/4.0 poziom tej wady oceniliśmy na 27% (−0.92 EV), na f/5.6 sięgała ona 21% (−0.67 EV), by na f/8.0 spaść do 15% (−0.46 EV). Praktycznie całkowita eliminacja winietowania następuje dopiero dla f/11, gdzie wada ta sięga 8% (−0.24 EV).

Jak Fujinon wygląda na tle konkurentów? Pojedynek z Panasonikiem G X VARIO 35–100 mm f/2.8 P.O.I.S. jest bliski remisowemu. Panasonic na RAW-ach pokazywał winietowanie na poziomie 40–45%, a więc tylko minimalnie większe od Fujinona. Dla odmiany pełnoklatkowy Canon EF 70–200 mm f/2.8L IS II USM pomimo trudniejszego zadania radził sobie lepiej pokazując winietowanie od 28% na najkrótszej ogniskowej do 39% na najdłuższej. Jeszcze lepiej wypadał tutaj Nikkor AF-S 70–200 mm f/2.8G ED VR II, u którego winietowanie dla żadnej ogniskowej nie przekraczało poziomu 34%. Na tle profesjonalnych modeli 70–200 mm f/2.8 wyniki Fujinona – aspirującego przecież do miana obiektywu dla profesjonalisty – nie wyglądają więc imponująco. Od sporego instrumentu przeznaczonego do współpracy z matrycami APS-C można wymagać więcej.