Rozdzielczość obrazu

Na początku zapraszamy czytelników do zapoznania się z treścią naszego artykułu poświęconego zagadnieniom rozdzielczości zdjęć zapisanych w formacie JPEG. Pozwoli to lepiej interpretować wyniki uzyskane przez Canona G7 w tej kategorii.

Rozdzielczość obrazu zmierzyliśmy na zdjęciach tablic testowych. Zdjęcia te wykonywaliśmy w warunkach studyjnych. Czułość ustawiona była na ISO 100. Zdjęcia zapisywaliśmy w formacie JPEG o najwyższej jakości i standardowym stopniu wyostrzania. Wyniki uzyskane dla centrum kadru prezentujemy na poniższym wykresie.

Rozdzielczość obrazu w centrum kadru jest świetna. Dla przysłony f/4.0 w dolnym zakresie ogniskowych przekracza 2000 linii na wysokość obrazu [LW/PH]. Nawet dla maksymalnego otworu względnego f/2.8 rozdzielczość ta jest niewiele niższa. Dobre zachowanie wykresów MTF50 powyżej częstości Nyquista sugeruje, że stopień wyostrzania zdjęć jest stosunkowo niewielki. Tak więc zanotowany wynik bardzo dobrze świadczy o jakości zastosowanej optyki. Przymykanie przysłony powoduje ograniczenie rozdzielczości przez dyfrakcję na małym otworze. Dzieje się tak dla całego zakresu dostępnych ogniskowych. Podsumowując, zachowanie w centrum kadru oceniamy bardzo wysoko.

Wyniki uzyskane na brzegach kadru przedstawione są na wykresie poniżej.

Na brzegu kadru obserwujemy wyraźny spadek rozdzielczości dla okolic maksymalnego otworu względnego. Pewnym zaskoczeniem jest fakt, że najgorzej, z wynikiem nieco powyżej 1400 linii na wysokość obrazu, wypadł tutaj maksymalny otwór przy efektywnej ogniskowej 50 mm. W okolicach otworu względnego f/4.0 rozdzielczości dla wszystkich ogniskowych znacznie przekraczają 1600 linii na wysokość obrazu. Również więc na brzegu kadru możemy mówić o dobrej lub nawet bardzo dobrej rozdzielczości obrazu uzyskiwanej przez obiektyw Canona G7.

50 mm, f/4.0

210 mm, f/8.0

Astygmatyzm

Dla najkrótszej ogniskowej i przy dużej aperturze astygmatyzm obiektywu jest znikomy i osiąga wartość około 1%. Dla dłuższych ogniskowych jest on na dość niskim poziomie około 5%. Dopiero dla najdłuższej ogniskowej jest zauważalny i lekko przekracza granicę 10%.

Aberracja chromatyczna

Obiektyw Canona G7 dobrze radzi sobie z korekcją aberracji chromatycznej. Dla wszystkich ogniskowych jest ona mała. Jedynie przy najkrótszej ogniskowej i maksymalnie otwartej przysłonie oraz przy efektywnej ogniskowej 100 mm i przymkniętej przesłonie jest ona średnia. Jednocześnie najlepsza korekcja aberracji chromatycznej występuje dla ogniskowej 100 mm i maksymalnie otwartej przysłony, gdzie pogorszenie jakości obrazu wywołane tą wadą jest bardzo małe.

Poniższy wykres przedstawia wyniki pomiarów aberracji chromatycznej dla Canona G7.

35 mm, f/2.8	100 mm, f/3.5

Dystorsja

Zniekształcenia geometryczne obrazu korygowane są dosyć dobrze. Dla najkrótszej ogniskowej (ekwiwalent 35 mm) widoczna jest wyraźna dystorsja beczkowa na poziomie -3.3%. Wydłużenie ogniskowej do ekwiwalentu 50 mm, redukuje dystorsję do niskiego poziomu -1.0%. Przy dłuższych ogniskowych dystorsja przechodzi z beczkowej w poduszkową. Dla ekwiwalentu ogniskowej 100 mm dystorsja jest znikoma i wynosi 0.2%. Przy dalszym zwiększaniu ogniskowej dystorsja zmienia się już tylko nieznacznie i przy maksymalnej ogniskowej osiąga poziom 0.6%.

Koma

Wpływ komy na uzyskiwane obrazy pokazują poniższe wycinki w skali 1:1 ze zdjęć diody świecącej w znacznej odległości.

35 mm, centrum	35 mm, brzeg
50 mm, centrum	50 mm, brzeg
100 mm, centrum	100 mm, brzeg
210 mm, centrum	210 mm, brzeg

Jak widać koma korygowana jest w sposób przyzwoity, ale Canon G7 nie jest pod tym względem nadzwyczajny.

Winietowanie

Winietowanie w Canonie G7 jest małe. Przy najkrótszej ogniskowej i maksymalnie otwartej przysłonie spadek jasności w rogach jest zauważalny i osiąga poziom 18% (-0.6 EV). Przymykanie przysłony szybko zmniejsza poziom tej wady. Już przy przesłonie f/4.0 spada ona do 10% (-0.3 EV). Najlepiej jest dla środkowego zakresu ogniskowych. W okolicach efektywnej ogniskowej 100 mm spadek jasności jest najmniejszy wynosi zaledwie 4% (-0.1 EV). Dzieje się tak dla większości przysłon z lekkim wyjątkiem przysłony maksymalnie otwartej (7%). Dla najdłuższej ogniskowej winietowanie znowu lekko wzrasta. Przy maksymalnie otwartej przysłonie spadek jasności w rogach dla wszystkich przysłon osiąga poziom 13% (-0.4 EV), co jest poziomem niewielkim. Poniżej pokazaliśmy miniatury zdjęć gładkiej, równomiernie oświetlonej powierzchni dla charakterystycznych kombinacji ogniskowej i przysłony, by czytelnik mógł sam ocenić poziom tej wady.

35 mm, f/2.8	35 mm, f/4.0
100 mm, f/5.6	210 mm, f/4.8

Dokładniejszą informację o rozkładzie natężeń można uzyskać na podstawie przedstawionych poniżej konturów.

35 mm, f/2.8

100 mm, f/5.6

210 mm, f/4.8

Na uwagę zasługuje fakt wyraźnego przesunięcia maksimum światła na lewo od centrum kadru dla najdłuższej ogniskowej. Zapewniamy, że nie jest to efekt błędu pomiaru. Dla każdej kombinacji ogniskowej i przysłony wykonaliśmy serię 10 zdjęć równomiernie oświetlonej tablicy, przy czym za każdym razem aparat obrócony był pod innym kątem względem osi obiektywu. Wspomniana asymetria pojawia się na wszystkich zdjęciach wykonanych przy ogniskowej 210 mm i to dla wszystkich przysłon.

Odblaski

Wykonanie zdjęć, na których widać wewnętrzne odbicia w obiektywie Canona G7 przy krótkich ogniskowych wydaje się wręcz niemożliwe. Wraz z wydłużaniem ogniskowej szansa na to rośnie, ale nawet przy najdłuższej ogniskowej trzeba się naprawdę postarać. Nam udało się to na fotografiach Słońca dotykającego do krawędzi ściany. W normalnej praktyce fotografowania odblaski nie powinny dawać się we znaki i mogą pojawiać się jedynie sporadycznie. Nie mamy więc zastrzeżeń do jakości powłok antyodbiciowych w obiektywie Canona G7.

Autofokus

Automatyczne ustawianie ostrości działa niezawodnie i precyzyjnie. W warunkach studyjnych nie zanotowaliśmy ani jednej wpadki. Jeżeli komuś uda się zrobić zdjęcie nieostre, to jest bardzo mało prawdopodobne, aby była to wina autofokusa Canona G7. Z drugiej strony prawdziwe ogniskowe obiektywu są ponad czterokrotnie mniejsze od efektywnych, więc głębia ostrości jest większa niż w obiektywach zaprojektowanych na pełną klatkę czy nawet tych wyposażonych w matrycę APS-C/DX. Pomyłka autofokusa musiałaby więc być naprawdę poważna, aby dała się wyraźnie zauważyć.

Makro

Funkcja makro, przy najkrótszej ogniskowej, działa bardzo dobrze. Można wtedy wykonać ostre zdjęcie z odległości około 1 cm od końca obiektywu. Pokazuje to poniższa przykładowa fotografia.

Niestety wydłużenie ogniskowej powoduje wzrost minimalnej odległości, z której można wykonać ostre zdjęcie i przy najdłuższych ogniskowych funkcja makro właściwie przestaje w tym aparacie istnieć.