Venus Optics LAOWA STF 105 mm f/2 (T3.2) - test obiektywu
5. Aberracja chromatyczna i sferyczna
Aberracja chromatyczna
Aż trzy elementy niskodyspersyjne, które zastosowano w konstrukcji optycznej testowanego obiektywu, wydają się dobrze wykonywać swoje zadanie, bo nie widać tutaj problemów z podłużną aberracją chromatyczną. Zabarwienie obrazów pozaogniskowych daje się zauważyć, ale jest ono minimalne.
 |
Ocenę zachowania w kategorii poprzecznej aberracji chromatycznej pozwoli nam wydać poniższy wykres.
Tutaj zachowanie jest rewelacyjne. Niezależnie czy mierzymy aberrację na brzegu matrycy APS-C/DX, czy brzegu pełnej klatki, większość wyników oscyluje w przedziale 0.02–0.03%. Wartości takie uznajemy za bardzo małe.
| Nikon D3x, f/2.0 | Nikon D3x, f/4.0 |
|
|
Aberracja sferyczna
Testowany obiektyw ma lekki problem z aberracją sferyczną. Widać to po niewielkim przesunięciu ogniska w kierunku większych odległości przy przejściu od przysłony f/2.0 do f/2.8 (pierwsze zdjęcia w niniejszym rozdziale). Widać to także w pomiarach, bo najlepszy wynik uzyskany dla przysłony f/2.0 nie jest otrzymany dla takiego samego położenia pierścienia ostrości jak dla wyższych wartości przysłony.
Tym razem aberracji sferycznej nie zobaczymy w wyglądzie rozogniskowanych krążków świetlnych. Efekt spadającego natężenia światła przy brzegach, który występuje w obu krążkach, to oczywiście wpływ elementu apodyzacyjnego i rezultat, który chcieli uzyskać konstruktorzy obiektywu. Gdyby takie efekty próbować uzyskać za pomocą aberracji sferycznej, tylko krążek po jednej stronie ogniska miałby miękkie brzegi. Ten uzyskany po drugiej stronie pokazałby jasną obwódkę na krańcach.
| Nikon D3x, f/2.0, przed | Nikon D3x, f/2.0, za |
|
|
Optyczne.pl jest serwisem utrzymującym się dzięki wyświetlaniu reklam. Przychody z reklam pozwalają nam na pokrycie kosztów związanych z utrzymaniem serwerów, opłaceniem osób pracujących w redakcji, a także na zakup sprzętu komputerowego i wyposażenie studio, w którym prowadzimy testy.