Tak więc w przypadku OM-D E-M5 Mark II najlepsze obiektywy stałoogniskowe będą osiągać poziom 80–85 lpmm, a poziom przyzwoitości ustalony jest w okolicach 47–49 lpmm. Wraz z rozwojem bazy testów opartych o nowy korpus, wyniki te mogą nieznacznie się zmienić, ale już teraz pozwalają dokonywać rzetelnych i powtarzalnych ocen.

Zobaczmy więc, jak na tym tle wygląda zachowanie Laowy w centrum i na brzegu kadru.

Osiągi w centrum kadru są wręcz rewelacyjne. Laowa 2/7.5 na maksymalnym otworze względnym przekracza poziom 80 lpmm, a więc jest tam ostrzejsza od niektórych stałek Olympusa i Panasonika, i to po przymknięciu. Co więcej, na przysłonach f/2.8–4.0 osiąga wyniki 86–87 lpmm, do których nie zbliżył się jeszcze żaden z obiektywów testowanych przez nas na Olympusie E-M5 Mark II.

Patrząc dla odmiany na brzeg kadru, można powiedzieć, że jak spadać, to naprawdę z wysoka. Nasze obawy odnośnie tego, że nie da się zrobić ultraszerokokątnego, jasnego obiektywu o małych gabarytach, który jest ostry na brzegu kadru – okazały się słuszne. Na przysłonach f/2.0 i f/2.8 obraz jest słabej jakości i dopiero zastosowanie otworu względnego w okolicach f/4.0 powoduje, że rozdzielczość robi się akceptowalna.

Jak widać wszystko ma swoją cenę. Dostaliśmy więc maleńki i jasny obiektyw o rewelacyjnej jakości obrazu w centrum kadru, ale bardzo przeciętnej jakości obrazu na brzegu. Każda osoba zainteresowana zakupem Laowy musi więc pamiętać, że chcąc uzyskać obraz o dobrej jakości w całym kadrze, będzie musiała swój obiektyw mocno przymykać.

Na końcu tego rozdziału tradycyjnie przedstawiamy wycinki zdjęć naszej tablicy do pomiarów rozdzielczości pobrane z plików JPEG, zapisywanych równolegle z RAW-ami użytymi do powyższej analizy.

Olympus E-M5 II, JPEG, f/2.0

Olympus E-M5 II, JPEG, f/2.8