Zobaczmy więc, jak na tym tle prezentują się wyniki testowanego obiektywu. Rezultaty, jakie uzyskał on w centrum kadru dla ogniskowych 180, 300, 400 i 550 mm (TC), są zaprezentowane na poniższym wykresie.

Jeśli chodzi o zakres 180–400 mm, wyniki jakie prezentuje testowany obiektyw, jak na instrument zmiennoogniskowy, są rewelacyjne. Już w okolicach maksymalnego otworu względnego mamy do czynienia z MTF-ami na poziomie 45 lpmm, które jeszcze delikatnie rosną po przejściu do przysłony f/5.6. Mamy tutaj też do czynienia z bardzo równym zachowaniem, bo poszczególne ogniskowe różnią się od siebie minimalnie.

Zupełnie inna sytuacja panuje, gdy zdecydujemy się na użycie telekonwertera. W tym przypadku MTF-y są wyraźnie niższe. Spadek rozdzielczości jest zauważalnie wyższy niż ten, który widzieliśmy u innych, współczesnych, drogich teleobiektywów połączonych z zewnętrznym konwerterem. Jest do dokładnie coś przeciwnego, od tego, co spodziewaliśmy się zobaczyć. Wyobrażaliśmy sobie bowiem, że skomplikowany optycznie i dedykowany do jednego, konkretnego obiektywu konwerter będzie pracował z nim wyraźnie lepiej niż tradycyjne, zewnętrzne konwertery, które przecież mają zadanie współpracować z wieloma profesjonalnymi teleobiektywami w systemie.

W efekcie, choć zachowanie na ogniskowej 550 mm trudno nazwać słabym, bo wyniki tam uzyskane pozwalają się cieszyć obrazem, który jest w pełni użyteczny lub nawet dobry, nie są to osiągi, których oczekiwaliśmy od tak drogiego obiektywu.

Zobaczmy teraz, jak sytuacja wygląda na brzegu matrycy APS-C.

Ponownie zakres 180–400 mm prezentuje się świetnie. Na maksymalnym otworze względnym MTF-y przekraczają wysoki poziom 40 lpmm, a po przymknięciu przysłony potrafią docierać do 45 lpmm. Ponownie zastrzeżenia pojawiają się, gdy przejdziemy do ogniskowej 550 mm. Tutaj MTF-y potrafią być o nawet 10 lpmm gorsze niż dla krótszych ogniskowych. Znów jednak, nawet na maksymalnym otworze względnym, obraz jest w pełni użyteczny.

Sprawdźmy teraz, jak sytuacja zmienia się po przejściu do brzegu pełnej klatki.

Tutaj rozbieżności pomiędzy poszczególnymi ogniskowymi są największe. Rewelacyjnie znów wypada ogniskowa 180 mm, gdzie wyniki potrafią przekraczać 43 lpmm. Ogniskowe 300–400 mm, choć trochę odstają od rezultatów obserwowanych na 180 mm, wciąż prezentują się bardzo dobrze, bo maksymalne MTF-y ocierają się o 40 lpmm, a obraz jest bardzo dobrej jakości nawet na maksymalnym otworze względnym. Ponownie wyraźnie w dół odstaje ogniskowa 550 mm, dla której uzyskane MTF-y lekko przekraczają poziom przyzwoitości.

Podsumowując, jeśli mówimy o zakresie 180–400 mm, Nikkor jest udanym i rewelacyjnie zaprojektowanym instrumentem optycznym. Tutaj nie ma słabych punktów. Dodatkowo zadbano o to, żeby najkrótsza ogniskowa prezentowała się świetnie od centrum kadru do samego brzegu pełnej klatki i to bardzo dobry ruch, bo właśnie tam, takie zachowanie może być potrzebne częściej niż na dłuższych ogniskowych. Pewnym rozczarowaniem jest praca z wbudowanym telekonwerterem. Po jego wprowadzeniu do układu wyniki są wciąż dobre lub w pełni użyteczne, ale jednak mocno odstają od zakresu 180–400 mm i nie są tym, czego moglibyśmy oczekiwać od tak drogiego, profesjonalnego obiektywu.

Na końcu tego rozdziału tradycyjnie przedstawiamy wycinki zdjęć naszej tablicy do pomiarów rozdzielczości pobrane z plików JPEG, zapisywanych równolegle z RAW-ami użytymi do powyższej analizy.

Nikon D3x, JPEG, 180 mm, f/5.6

Nikon D3x, JPEG, 550 mm (TC), f/5.6