Niniejsza tabela wyraźnie pokazuje, że oferta ultraszerokokątnych obiektywów zmiennoogniskowych do systemu Mikro 4/3 zrobiła się naprawdę ciekawa. Jednocześnie to pierwszy system, w którym znajdziemy już dwa modele obejmujące zakres kątów widzenia od okolic 100 stopni do mniej niż 50. Teraz mamy bowiem na rynku zaprezentowanego wcześniej Panasonika Leica DG Vario-Summilux 10–25 mm f/1.7 ASPH oraz mniejszego, lżejszego, tańszego, ale ciemniejszego Olympusa.

Na poniższym zdjęciu Olympus M.Zuiko Digital ED 8–25 mm f/4 PRO stoi pomiędzy Olympusem M.Zuiko Digital ED 12–40 mm f/2.8 PRO a Voigtlanderem Noktonem 25 mm f/0.95.

Testowany obiektyw rozpoczyna się metalowym bagnetem, który otacza czarny plastikowy pierścień okalający styki i zawierający napis „Made in Vietnam”. Tylna soczewka obiektywu znajduje się na wysokości styków, ma średnicę 21 mm i jest nieruchoma. Jej okolice są dobrze wyczernione. Od tej strony wszystko wygląda więc wzorowo.
----- R E K L A M A -----

Pierwszym elementem właściwego korpusu Olympusa 8–25 mm jest czarny, nieruchomy i metalowy pierścień, który zawiera czerwoną kropkę ułatwiającą mocowanie obiektywu do aparatu, nazwę i parametry, przycisk funkcyjny L-Fn, a z drugiej strony numer seryjny, informację o minimalnym dystansie ogniskowania (0.23 m/0.75 ft) oraz o bryzgoszczelności (splash proof).

Kolejną częścią jest szeroki na 27 mm i karbowany pierścień do zmiany ogniskowej. Pracuje on z równym oraz należytym oporem i zawiera znaczniki dla ogniskowych 8, 10, 14, 18 i 25 mm oraz kropkę położenia spoczynkowego. Gdy pierścień jest ustawiony na owym położeniu spoczynkowym, obiektyw jest złożony w pozycji nieaktywnej i nie można wtedy robić zdjęć. Dopiero przejście z pozycji oznaczonej kropką do wartości ogniskowej 8 mm aktywuje obiektyw i powoduje wysunięcie przedniego układu soczewek, a przez to zauważalne zwiększenie rozmiarów.

Idąc dalej natrafiamy na pierścień do manualnego ustawiania ostrości, który ma szerokość 20 mm i jest w większej części pokryty drobnym karbowaniem. W zależności od jego położenia może on pracować w różnych trybach. Gdy pierścień jest dociśnięty w kierunku przedniej soczewki, mamy przełożenie elektroniczne. Gdy dociśniemy go w kierunku bagnetu, odsłoni nam się skala odległości i pierścień zaczyna pracować mechanicznie. Jego pracy nie możemy nic zarzucić – jest płynna i odbywa się z właściwym oporem. Przebieg całego zakresu, w trybie mechanicznym, wymaga obrotu nim o kąt około 110 stopni.

Następnie mamy nieruchomy fragment obudowy, na nim nazwę i parametry obiektywu, a także dwa cienkie pierścienie – niebieski i szary.

Kolejnym elementem jest przedni układ soczewek otoczony bagnetem do mocowania osłony przeciwsłonecznej. Układ ten jest najbardziej wysunięty dla ogniskowej 8 mm, zaczyna chować się wraz z przyrostem ogniskowej osiągając lokalne minimum dla 18 mm, a potem znów zaczyna się wysuwać, choć już nie tak mocno jak na najkrótszej ogniskowej.

Przednia soczewka ma średnicę 40 mm, jest wypukła i otacza ją nierotujące mocowanie filtrów o średnicy 72 mm.

Jeśli chodzi o konstrukcję optyczną, mamy tutaj do czynienia z 16 soczewkami ustawionymi w 10 grupach. Imponuje liczba elementów specjalnych, pośród których znajdziemy soczewki asferyczne, zarówno zwykłe (jedna) jak i wykonane ze szkła niskodyspersyjnego ED (dwie), a także podwójne DSA (jedna). Do tego dochodzą kolejne dwa elementy niskodyspersyjne (ED plus Super ED) oraz soczewki wykonane ze szkła o wysokim współczynniku załamania światła (dwie HR plus jedna Super HR). Wewnątrz znajdziemy jeszcze przysłonę o siedmiu listkach, którą możemy domknąć do wartości f/22.

Kupujący dostaje w zestawie oba dekielki, tulipanową osłonę przeciwsłoneczną i miękki futerał. Choć słowo futerał jest tutaj użyte na wyrost – bardziej pasowałoby sformułowanie grubsza szmatka…