Lumix GH5s to świetne narzędzie. Ze względu na znacznie niższe szumy nagrywa obraz wyraźnie lepszej jakości, niż jego starszy brat. Największą różnicę oczywiście widać przy wysokich czułościach.

----- R E K L A M A -----

NOWOŚCI OD LEICA DOSTĘPNE W E-OKO

Leica Q3 43

29900 zł 28498 zł

Leica 50/1.2 NOCTILUX-M ASPH. Glossy ...

36499 zł

Leica M11-P Edition Safari

41999 zł

Leica M11 Glossy Black

41499 zł

Kupujemy używany sprzęt za gotówkę. Raty 20x0%!

Tego, czego najbardziej może brakować w GH5s, to oczywiście system stabilizacji matrycy. Nie jest mi specjalnie żal trybu anamorficznego wysokiej rozdzielczości, którego w „esce” zabrakło. Oceniam, że wśród użytkowników Lumiksa niewielu jest twórców wideo, którzy mają dostęp do obiektywów anamorficznych na tyle dobrej klasy, by był sens filmowania w rozdzielczości 5K.

Ogólnie oceniając możliwości „eski" przyznam, że jest naprawdę nieźle, a biorąc pod uwagę fizyczną wielkość sensora Mikro 4/3 wręcz rewelacyjnie. Mimo to, pod względem szumów, ale też i zakresu tonalnego, nie jest to jeszcze poziom pełnoklatkowego aparatu konkurencji, zwanego przez niektórych w branży, noktowizorem. Choć jako jedyny, jak na razie, produkt standardu Mikro 4/3 już wyraźnie się do poziomu konkurencji zbliża. I tu duże brawa dla inżynierów z Osaki, bo zważywszy kilkakrotnie mniejszą powierzchnię matrycy Mikro 4/3 osiągnęli naprawdę imponujący sukces.

Większe szumy i nieco słabsza dynamika to jest oczywiście cena, którą płacimy za miniaturyzację sprzętu. I przy nie tak bardzo już dużej różnicy w jakości, cenę tę, w moim przekonaniu, warto zapłacić. Szczególnie, kiedy używamy na planie wielu kamer, którym musimy zapewnić zestaw obiektywów. A różnica wielkości i masy optyki Mikro4/3 i FF jest znacząca.

Czytając komentarze pod testami aparatów, szczególnie systemów Mikro 4/3 czy APS-C trudno oprzeć się wrażeniu, że dla wielu komentujących jedynym słusznym rozwiązaniem są aparaty Full Frame. Co bardziej krewcy wręcz wróżą rychły koniec niepełnoklatkowych systemów. I pewnie by mieli rację, jeśli jedynym kryterium doboru sprzętu byłyby wyniki testów laboratoryjnych.

Wygląda jednak na to, że system Mikro 4/3 rozwija i sprzedaje się całkiem nieźle. Zawodowcy coraz częściej sięgają po ten sprzęt. Świadczy o tym chociażby to, że od czasów GH4 aparaty i obiektywy tego systemu dostępne są w wypożyczalniach sprzętu wideo. Dlaczego? Bo mały i lekki sprzęt jest wygodniejszy w używaniu. W mojej walizce Vanguard 62T mieszczą się 4 korpusy Mikro 4/3 oraz 8-10 obiektywów zapewniających wszystkie kąty widzenia, które mi są potrzebne na planie. W razie konieczności mogę ten cały arsenał jednorazowo zwieźć do samochodu, a nie na raty zostawiając część z tego sprzętu bez opieki. Kolejnym argumentem przemawiającym za „mniejszymi” systemami jest możliwość stosowania tańszego i lżejszego osprzętu – głowic o mniejszej nośności, lekkich mobilnych kranów kamerowych czy gimbali. Nawet filtry szare czy polaryzacyjne ze względu na mniejszą średnicę są tańsze i lżejsze. Łatwiej jest także mały i lekki sprzęt zainstalować na dronie. A i tak to nie wszystkie argumenty przemawiające za sprzętem APS-C czy Mikro 4/3 w funkcji kamer wideo. Można by bowiem jeszcze wspomnieć o optymalnej głębi ostrości (nie za dużej, nie za małej) czy możliwości „rozjaśniania" optyki wspomnianym wcześniej Speed Boosterem lub jednym z jego tańszych odpowiedników.