XF1 oferuje zapis zdjęć w następującej rozdzielczości:

• 4000×3000,
• 4000×2664 (3:2),
• 4000×2248 (16:9),
• 2992×2992 (1:1),
• 2816×2112,
• 2816×1864 (3:2),
• 2112×1548 (16:9),
• 2112×2112 (1:1),
• 2048×1536,
• 2047×1360 (3:2),
• 1920×1080 (16:9),
• 1536×1536

• JPEG (EXIF, DPOF, DCF),
• RAW,
• RAW+JPEG.

• Provia – czyli standardowa kolorystyka,
• Velvia – podbite kolory przydatne przy fotografii krajobrazowej,
• Astia – profil dedykowany do fotografii portretowej,
• Monochrom,
• Czarno-biała z filtrem żółtym,
• Czarno-biała z filtrem czerowonym,
• Czarno-biała z filtrem zielonym,
• Sepia.

Standardowo postanowiliśmy przetestować zasięg działania opcji odszumiania oraz wyostrzania zdjęć. W tabeli poniżej prezentujemy wycinki w skali 1:1 zdjęć scenki w formacie JPEG, zrobionych w pełnej rozdzielczości.

ISO 1600
Odszumianie słabe
Odszumianie normalne
Odszumianie silne
ISO 3200
Odszumianie słabe
Odszumianie normalne
Odszumianie silne

Na przykładach przedstawionych powyżej wyraźnie widzimy, że nawet przy najmniejszym stopniu odszumiania jest ono realizowane dość intensywnie, a sama regulacja ma dość znaczny wpływ na obraz. Detal szybko ginie, a na fotografiach pojawiają się jednokolorowe placki.

Poniżej znajdują się przykłady zasięgu funkcji wyostrzania. Tak jak i poprzednio, prezentujemy wycinki scenki w formacie JPEG zrobione w pełnej rozdzielczości.

ISO 100
Ostrość minimalna
Ostrość maksymalna

Na podstawie powyższych zdjęć możemy jednoznacznie stwierdzić, że nawet na najwyższym stopniu wyostrzania obraz nie wygląda nienaturalnie, a siła wyostrzania jest dobrana rozsądnie, tak by efekt „halo” nie deformował obrazu.

Balans bieli

• Auto,
• Światło dzienne,
• Pochmurnie,
• Żarówka,
• Świetlówka: ciepła biała,
• Świetlówka: zimna biała,
• Świetlówka: światło dzienne,
• Pod wodą,
• Temperatura koloru,
• Niestandardowy (według wzorca).

Pomiary skuteczności balansu bieli wykonujemy na 24-polowej tablicy kolorów X-Rite. Następnie wyliczamy parametry dC (odchylenie od właściwej barwy w przestrzeni L*a*b*, czyli wartość błędu, z jakim aparat ocenił barwę) oraz S (nasycenie barwy wyrażone w procentach). Poniżej w tabeli przedstawiamy wyniki dla wszystkich przetestowanych ustawień balansu bieli.

Jak widać, aparat dość dobrze radzi sobie z przetwarzaniem kolorów. Tradycyjnie spory błąd koloru występuje przy ustawieniu automatycznego balansu bieli w oświetleniu żarowym. W tym wypadku dedykowany tryb radzi sobie bardzo dobrze – lepiej skorzystać z niego, niż ręcznie wybierać temperaturę wyrażoną w Kelvinach.

Uzyskane wyniki pokazują, że zwykle nasycenie koloru utrzymuje się na odpowiednim poziomie, a odchyłki od 100% są nieduże. Jedynie przy wyborze automatycznego balansu bieli w świetle żarowym otrzymaliśmy wyraźne przesycenie (ponad 150%). Także dla lamp dających światło o temperaturze 5500 K nasycenie osiągnęło nieco większe wartości. Co ciekawe, dla ustawienia światła żarowego wysycenie osiągnęło wartość 100% – można zatem powiedzieć, że jest idealne.

Szczegółowe wyniki naszych pomiarów prezentujemy poniżej.

Światło Balans bieli	Tablica kolorów	Przestrzeń kolorów Lab
Światło: Słoneczny dzień Balans bieli: auto
Światło: Słoneczny dzień Balans bieli: Słoneczny dzień
Światło: Żarowe Balans bieli: auto
Światło: Żarowe Balans bieli: Żarowe
Światło: Żarowe Balans bieli: 3000K
Światło: 5000K Balans bieli: 5000K
Światło: 5000K Balans bieli: auto

Zaprezentowane wyniki w kolumnie tablicy kolorów prezentują referencyjną kolorystykę (środkowe koła) na tle zmierzonego koloru, bez korekty ekspozycji.

Szum

Wzrost poziomu szumu jest liniowy, bez znaczących odchyleń, co świadczy o dość równomiernym traktowaniu danych niezależnie od czułości. Ten sam poziom szumu dla składowej chrominancji jak i luminancji świadczyć może o dość mocnej redukcji szumu, szczególnie w pasmie niebieskim i czerwonym. Takie działanie obserwujemy na wszystkich czułościach poza wartością bazową.

Aby ukazać, jak wartości wyznaczonego szumu przekładają się na obraz, prócz wykresów prezentujemy tabelkę z fragmentami zdjęć (w skali 1:1) scenki testowej oraz pól nr 3 i 11 tablicy Kodak Q-14. Fotografie zostały wywołane programem dcraw do formatu TIFF 24-bitowego.

Trzeba przyznać, że szum nawet na wysokich czułościach ISO nie jest widoczny – jedynym wyjątkiem jest ISO 3200, gdzie pojawiają się pozostałości po niezbyt silnym odszumianiu. Niestety, detal też nie jest widoczny nawet dla najniższej czułości. Porównanie do aparatu Olympus XZ-2 jest pod tym względem miażdżące dla opisywanego modelu. Z drugiej strony XF1 nie ma się czego wstydzić przy zestawieniu z aparatem Panasonic LX-7. Takie obrazy dają wrażenie, że 12-Mpx obrazek jest tworzony z interpolacji 6 MPix danych. Gdy jednak chcemy uzyskać większe odbitki (np. 15×20 cm), okazać się może, że aby oddać szczegóły na fotografii, nie obędzie się bez wyostrzania.