Na najkrótszej ogniskowej i przysłonie f/3.5 spadek jasności w rogach kadru wynosi 42% (−1.57 EV) i zmniejsza się do 33% (−1.17 EV) dla otworu f/4.0. Zastosowanie przysłon f/5.6 i f/8.0 sprowadza winietowanie do poziomu odpowiednio 18% i 15%. Dalsze przymykanie przysłony nie ma już mierzalnego wpływu na poziom tej wady.

Dla okolic 30 mm winietowanie jest najmniejsze i na maksymalnym otworze względnym wynosi 25% (−0.83 EV). Robi się praktycznie niezauważalne już dla przysłony f/5.6, gdzie sięga tylko 12%. Znika prawie całkowicie dla f/8.0.

Wraz z dalszym zwiększaniem ogniskowych, obserwujemy stopniowy wzrost winietowania. Dla kombinacji 50 mm i f/5.0 wada ta sięga 34% (−1.21 EV). Po przymknięciu przysłony do f/5.6 spadek jasności w rogach wynosi 22% (−0.71 EV) i robi się mało uciążliwy dla f/8.0 (11%). W przypadku ogniskowej 100 mm, maksymalny otwór względny daje winietowanie 42% (−1.59 EV), a zastosowanie przysłony f/8.0 sprowadza tę wadę do wartości 19% (−0.62 EV). Dopiero przy f/11 staje się ona niezauważalna i tam wynosi już tylko 11%.

Najpoważniejsze problemy notujemy dla maksymalnej ogniskowej i f/5.6, gdzie winietowanie wynosi 45% (−1.73 EV) i spada do 22% (−0.71 EV) dla f/8.0. Dla przysłon f/11 i f/16 staje się ono znikome i wynosi odpowiednio 13% i 8%.

W tej kategorii Canon znów nas nie zachwycił. O ile dla najkrótszej ogniskowej, notuje winietowanie typowe dla tej klasy sprzętu (choć zdarzają się instrumenty, które mają tam poziom 35%), to problemem są długie ogniskowe, gdzie wyniki Canona należą do najsłabszych. Wyglądają one źle tym bardziej, że część obiektywów klasy 18–2xx mm została przez nas przetestowana na lustrzankach o matrycach z mnożnikiem 1.5x, a więc trochę większych niż detektor Canona, przez to sprawiających troszkę więcej problemów w osiągnięciu dobrych rezultatów. Mimo tego, Nikkor 18–200 mm VR potrafił na maksymalnej ogniskowej pokazywać winietowanie na poziomie 32%, a więc wyraźnie niższym niż u Canona.