Zobaczmy jak na tym tle wyglądają wyniki testowanego Panasonika 14–42 mm.

Jak widać, żadnych zastrzeżeń nie możemy mieć do zachowania na najkrótszej ogniskowej, gdzie obrazy są bardzo ostre nawet na maksymalnym otworze względnym. Wraz z przymykaniem przysłony szybko do głosu dochodzi dyfrakcja i to ona jest głównym ograniczeniem rozdzielczości obiektywu. Trochę inaczej sytuacja wygląda na dłuższych ogniskowych. W ich przypadku, na maksymalnym otworze względnym obraz jest na granicy użyteczności. Na szczęście lekkie przymknięcie przysłony powoduje, że obraz staje się dobrej jakości. Ogólnie rzecz biorąc, do jakości obrazu w centrum kadru nie mamy żadnych poważnych zastrzeżeń.

Niestety nie możemy tego powiedzieć o zachowaniu na brzegu kadru, o czym możemy się przekonać patrząc na poniższy wykres.

Niepokoju nie wzbudza obraz na najkrótszej ogniskowej. Tutaj nawet na maksymalnym otworze względnym rozdzielczość jest dobra i nie daje powodów do narzekań. Wraz ze wzrostem ogniskowej problemy jednak narastają. W środku zakresu, na maksymalnym otworze względnym, jesteśmy na granicy poziomu przyzwoitości, a na ogniskowej 42 mm schodzimy zauważalnie poniżej niego. Co więcej, na maksymalnej ogniskowej nie pomaga nawet przymykanie przysłony, bo nigdzie nie przekraczamy poziomu 40 lpmm.

Czy te wyniki powinny nas dziwić? Raczej nie. Szczerze powiedziawszy biorąc ten obiektyw do testów nie spodziewałem się znacznie lepszych rezultatów. Panasonic 14–42 mm jest dość ciemny i nie ma miejsca, aby rozwinąć skrzydła. W okolicach maksymalnego otworu względnego ograniczają go, nieuniknione w tym przypadku, aberracje optyczne. Przymykanie przysłony pomaga w małym stopniu, bo przy tym świetle bardzo szybko do głosu dochodzi dyfrakcja. Co więcej, swoje kompromisy wymusza specyficzna konstrukcja obiektywu, w której priorytetem były małe gabaryty dobrze pasujące do niewielkich bezlusterkowców. W efekcie rekordów nie ma, bo fizyka na nie nie pozwala.

Na zakończenie prezentujemy wycinki zdjęć naszej tablicy testowej pobrane z plików JPEG.