Mimo tego, że Tamron jest większy od poprzednika, wcale nie odbiega gabarytami od innych instrumentów z tego segmentu. Przykładowo, Nikkor 18–300 mm ma prawie taką samą długość, jest trochę grubszy i cięższy. Na poniższym zdjęciu testowany obiektyw stoi pomiędzy Zeissem Makro-Planarem 2/50 i Sigmą A 1.4/35.

Tamron 16–300 mm f/3.5–6.3 Di II VC PZD MACRO rozpoczyna się metalowym bagnetem, który otacza styki i tylną soczewkę o średnicy 20 mm. Soczewka ta jest na wysokości styków, gdy ogniskowa jest ustawiona na 16 mm. Gdy przechodzimy do 300 mm, tylna soczewka chowa się na głębokość ponad 5 cm w obudowę. Odsłania się tym samym wnętrze tubusu obiektywu. Jest ono jednak bardzo dobrze wyczernione, choć gdzieniegdzie widać elementy elektroniki. O szczelności konstrukcji nie może być więc mowy.

Właściwy korpus obiektywu rozpoczyna się gładką obudową, na której mamy czerwony kwadrat ułatwiający mocowanie obiektywu do aparatu. Tuż obok tego znacznika znajdziemy przełączniki do ustawiania trybu pracy mechanizmu ustawiającego ostrość (AF/MF) i sterowania stabilizacją (VC ON/OFF). Patrząc na obiektyw z góry zobaczymy zaś napisy „Piezo Drive” i „VC” oznaczające zastosowanie silnika piezoelektrycznego autofokusa i optycznej stabilizacji obrazu.

Kolejny element to karbowany i gumowany pierścień do manualnego ustawiania ostrości. Ma on szerokość 10 mm i jak we wszystkich tego typu obiektywach komfort jego pracy jest średni. W tej klasie sprzętu trybu manualnego używa się naprawdę rzadko i producenci nie przykładają się w tej kategorii jakoś wyjątkowo specjalnie. Pierścień nie ma jednak luzów, pracuje płynnie i przebieg całej skali wymaga obrotu nim o kąt około 130–140 stopni.

Idąc dalej natrafimy na skalę odległości umieszczoną za szybką i wyrażoną w stopach oraz metrach. Kolejnym elementem jest pierścień do zmiany ogniskowej, który ma szerokość aż 38 mm. Jego większą część zajmuje gumowane karbowanie, pod którym umieszczono napis „Made in China” i znaczniki ogniskowych dla wartości 16, 35, 50, 70, 100, 200 i 300 mm. Znajdziemy tam jeszcze przełącznik „Lock”, służący do blokowania obiektywu w pozycji dla ogniskowej 16 mm. Nie używaliśmy go jednak prawie w ogóle, bo obiektyw nawet przy mocnym potrząsaniu nie ma tendencji do zmiany rozmiarów.

Pierścień pracuje z nierównomiernym oporem – jest on mniejszy dla zakresów 16–35 i 200–300 mm, a większy w przedziale od 35 do 200 mm. Pod wpływem ruchu pierścieniem obiektyw znacznie powiększa swoje rozmiary, bo przedni układ soczewek wysuwa się na teleskopowym tubusie. Co ciekawe, pierwszy teleskopowy element jest wykonany z metalu, a drugi z tworzywa sztucznego. Wszystko to pracuje jednak dość solidnie i zachowuje się stabilnie. Na pewno nie mamy tutaj do czynienia z tanią i mocno plastikową tandetą.

Obiektyw kończy się bagnetem do mocowania osłony przeciwsłonecznej, który przechodzi w nierotujące mocowanie filtrów o średnicy 67 mm, które dla odmiany otacza przednią soczewkę obiektywu mającą średnicę 54 mm.

Tamron 16–300 mm zaprojektowany został do współpracy z matrycami APS-C/DX, a w jego budowie wewnętrznej znajdziemy 16 elementów ułożonych w 12 grupach. Pośród nich producent zastosował imponującą liczbę soczewek specjalnych i w rezultacie wśród wspomnianych 16 elementów znajdziemy 3 elementy asferyczne, 1 hybrydowy element asferyczny, 2 elementy niskodyspersyjne, 1 element ze szkła XR (Extra Refractive Index) oraz 1 element ze szkła UXR (Ultra-Extra Refractive Index). Dodatkowo wewnątrz mamy jeszcze przysłonę o siedmiu listkach, którą możemy domknąć do wartości od f/22 do f/40, w zależności od użytej ogniskowej.

Kupujący dostaje w zestawie oba dekielki i tulipanową osłonę przeciwsłoneczną. Producent nie dołącza żadnego futerału ani etui.

Stabilizacja optyczna

Test stabilizacji optycznej przeprowadziliśmy na ogniskowej 300 mm. Dla każdego czasu ekspozycji z zakresu od 1/400 do 1/5 sekundy wykonywaliśmy po kilkadziesiąt ekspozycji zarówno przy stabilizacji wyłączonej, jak i włączonej. Następnie dla każdego czasu ekspozycji wyznaczyliśmy odsetek zdjęć poruszonych i wykreśliliśmy go na poniższym rysunku w funkcji EV. Przy czym wartość 0 EV odpowiada czasowi 1/320 sekundy.

Z wykresu widać, że obie krzywe maksymalnie oddalone są od siebie o około 3.3 EV i na taką właśnie wartość określamy skuteczność stabilizacji optycznej testowanego obiektywu. To bardzo dobry wynik, zapewniający komfortową pracę na długich ogniskowych.