Aberracja chromatyczna

Jeśli chodzi o korygowanie podłużnej aberracji chromatycznej, Tokina 24–70 mm nie radzi sobie wzorowo. Nie trzeba się specjalnie przyglądać, żeby dojrzeć niebieskie zabarwienie obrazu przed ogniskową i zielono-żółte obszarów znajdujących się za płaszczyzną ostrości.

W tej kategorii np. Canon 24–70 mm II, Nikkor 24–70 mm VR czy Tamron 24–70 mm VC radzą sobie lepiej.

Jak wygląda sprawa poprzecznej aberracji chromatycznej? Poniższe wykresy prezentujące zachowanie na brzegu matrycy APS-C/DX i pełnej klatki pozwolą nam to ocenić.

Żadnych problemów z tą wadą nie ma na maksymalnej ogniskowej, gdzie niezależnie od użytej przysłony jest ona mała. O problemach trudno też mówić w środku zakresu ogniskowych, bo aberracja jest tam co najwyżej średnia. Najwięcej zastrzeżeń mamy do najkrótszej ogniskowej. W jej przypadku poziom wady możemy określić jako granicę wartości średnich i dużych. O te ostatnie najłatwiej w okolicach maksymalnego otworu względnego dla matrycy APS-C/DX.

Tokinę trudno tutaj jednak krytykować, bo jej konkurenci wcale nie sprawiali się lepiej. Prawie identyczne przebiegi notowaliśmy dla Canona 24–70 mm II i Tamrona 24–70 mm VC, natomiast Nikkor 24–70 mm VR pokazywał odwrócone zależności z aberracją rosnącą wraz z przymykaniem przysłony, ale za to z wynikami przekraczającymi 0.2%.

Canon 50D, 24 mm, f/4.0	Canon 50D, 70 mm, f/2.8

Aberracja sferyczna

W przypadku pierwszego zdjęcia z niniejszego rozdziału widzimy, że głębia ostrości po przejściu z f/2.8 do f/4.0 minimalnie przesunęła się w kierunku fotografującego. Może być to oznaką niewielkiej aberracji sferycznej. Z drugiej strony, jej wyraźnego wpływu nie widać w przypadku krążków uzyskanych przed i za ogniskiem, co oznacza, że wada ta, jeśli nawet występuje, nie może być duża. W każdym bądź razie Tokina na pewno nie notuje tutaj niechlubnej wpadki, którą odnotowaliśmy np. u konkurencyjnego Tamrona SP 24–70 mm f/2.8 Di VC USD.

Canon 5D III, 70 mm, f/2.8, przed	Canon 5D III, 70 mm, f/2.8, za