Panasonic Leica DG Vario-Elmarit 8-18 mm f/2.8-4 ASPH. - test obiektywu
5. Aberracja chromatyczna i sferyczna
Aberracja chromatyczna
Posiadacze Panaleiki 8–18 mm nie muszą zaprzątać sobie głowy podłużną aberracją chromatyczną. Jej minimalny wpływ da się dojrzeć dla maksymalnego otworu względnego, ale nawet wtedy jest on nieznaczny. Po przymknięciu przysłony sytuacja dodatkowo wyraźnie się poprawia.
 |
Osiągi są tutaj bardzo dobre. Z największym poziomem aberracji mamy do czynienia w okolicach maksymalnego otworu względnego, gdzie dla wszystkich ogniskowych trzyma się on przedziału 0.06–0.07%. Są to wartości, które uznajemy za małe. Co więcej, po przymknięciu przysłony aberracja jeszcze się zmniejsza i potrafi docierać do okolic 0.04%. Tak więc, niezależnie od użytej ogniskowej i przysłony, na rzeczywistych zdjęciach poprzeczna aberracja chromatyczna nie powinna nam zupełnie przeszkadzać. Brawo!
| E-M5 II, RAW, 13 mm, f/3.5 | E-M5 II, RAW, 18 mm, f/16.0 |
|
|
Aberracja sferyczna
Na pierwszych zdjęciach z tego rozdziału widać wyraźnie, że obiektyw nie pokazuje efektu „pływania” ogniska. Krążki uzyskane przed i za ogniskiem nie są identyczne, ale nie pokazują też żadnych wyraźnych różnic. Wszystko to wskazuje na brak wyraźnych problemów z korygowaniem aberracji sferycznej.
| Olympus E-M5 II, 18 mm, f/4.0, przed | Olympus E-M5 II, 18 mm, f/4.0, za |
|
|
Optyczne.pl jest serwisem utrzymującym się dzięki wyświetlaniu reklam. Przychody z reklam pozwalają nam na pokrycie kosztów związanych z utrzymaniem serwerów, opłaceniem osób pracujących w redakcji, a także na zakup sprzętu komputerowego i wyposażenie studio, w którym prowadzimy testy.