• L – 8640×5760 pix (50 M),
• M – 5616×3744 pix (21 M),
• S – 4320×2880 pix (12.4 M).

Wygląd zdjęć zapisywanych jako JPEG można regulować pod względem kontrastu, świateł, cieni, wygaszania, nasycenia i wyostrzenia (siła, zakres ostrości, przejrzystość). W testowanej Alphie opcje te odnajdziemy np. w menu Fn pod pozycją „Twórczy wygląd”. Można za jej pomocą wybrać jeden z dziesięciu zdefiniowanych trybów obrazu (Standard, Portret, Neutralny itd.) W każdym z trybów natomiast mamy dodatkowo możliwość regulacji wspomnianych wcześniej parametrów w dość szerokim zakresie. Ponadto do wyboru jest 6 pozycji, pod które można przypisać wybrane ustawienie (spośród wymienionych przed chwilą), które można niezależnie modyfikować.

W przeciwieństwie do większości aparatów Sony Alpha, w A1 nie znajdziemy funkcji filtrów wizualnych.

Standardowe porównanie jakości JPEG-ów

Poniżej przedstawiamy fragmenty zdjęć scenki w formacie JPEG przy ustawieniach neutralnych i minimalnym wyostrzeniu. Dla porównania prezentujemy zdjęcia wykonane za pomocą Nikona Z7 II i Panasonika S1R. Na rozwijanej liście znajdują się także inne modele dostępne aktualnie w naszej bazie.

JPEG-i na niskich nastawach ISO prezentują się bardzo korzystnie i oferują wysoki stopień odtworzenia detali. Jak widać w powyższym zestawieniu, wycinki z Lumiksa S1R charakteryzują się lepszą wyrazistością, warto jednak pamiętać, że zdjęcia JPEG z Panasonika są wyostrzane.

Jeśli chodzi o wyższe nastawy, do wartości ISO 3200–6400 jakość obrazu pozostaje na dobrym poziomie. Później widzimy trochę kolorowych plam, psujących efekt końcowy. Sumarycznie, naszym zdaniem A1 wypada bardzo dobrze, a wybranym konkurentom w niczym nie ustępuje.

Wyostrzanie

Poniżej prezentujemy wynik działania funkcji wyostrzania zastosowanej w testowanym aparacie. Poza najniższym, zerowym poziomem wyostrzania, pokazujemy również wycinki zdjęć zrobionych przy ustawieniu 5 oraz maksymalnie wyostrzone na 9.

Sony A1, ISO 100
wyostrzenie 0
wyostrzenie 5
wyostrzenie 9

Przy środkowym stopniu wyostrzania („5”) obraz wydaje się już nieco zbyt mocno uwydatniony, dlatego naszym zdaniem lepiej korzystać z ustawień pomiędzy 0 a 5.

Format HEIF

Podobnie jak w EOS-ach R5 i R6, Sony A1 wspiera format HEIF (High Efficiency Image Format). Po jego wybraniu zastępuje on JPEG-i, nadal można natomiast zapisywać RAW-y. Pliki HIF mają 10-bitową głębię kolorów (a zatem lepsze przejścia tonalne niż dla JPEG-ów), a aparat pozwala rejestrować je w dwóch opcjach próbkowania: 4:2:0 lub 4:2:2. Oprócz tego możemy wybrać jakość: bardzo wysoką, wysoką, standard oraz mały rozmiar. W najwyższej jakości, objętość HIF-ów jest ok. dwukrotnie mniejsza niż JPEG-ów (X.FINE).

Dodatkowo, po wybraniu formatu HEIF, możemy jeszcze włączyć zdjęcia HLG, a więc takie o poszerzonej rozpiętości tonalnej. Należy jednak pamiętać, że da nam to wymierne korzyści wyłącznie wtedy, gdy korzystamy z kompatybilnego ekranu (monitora, telewizora) HDR.

Optymalizator D-Range

Podobnie jak w innych aparatach systemowych tego producenta, Sony zaimplementowało w A1 funkcję D-Range, pozwalającą na rozszerzenie rozpiętości tonalnej: HDR (High Dynamic Range) i DRO (Dynamic Range Optimizer). Bazuje ona na modyfikacji krzywej tonalnej i oferuje 5 stopni intensywności oraz ustawienie automatyczne.

Zdjęcia przykładowe z zastosowaniem funkcji DRO można zobaczyć w np. w teście A7R III.

Co ciekawe, A1 został pozbawiony stosowanej od dawna w Alphach funkcji zdjęć HDR. Ich rolę przejął format HLG.