Aparat obsługuje się bardzo podobnie jak modele serii RX100. Zarówno w tej linii kompaktów, jak i urządzeń ZV-1 dla vloggerów, przyciski mają niewielkie rozmiary, stąd dla osób o dużych dłoniach obsługa tych aparatów może być kłopotliwa.

W przeciwieństwie do zupełnie płaskich przednich ścianek RX100, na uchwycie ZV-1 II umieszczono niewielką nakładkę, która faktycznie ułatwia trzymanie aparatu. Niemniej, niezrozumiałą przez nas decyzją było zastąpienie gumowego tworzywa z ZV-1 twardym plastikiem o kiepskiej przyczepności. Warto zatem pamiętać podpięciu jakiegoś paska na nadgarstek.

Do regulacji ogniskowej wykorzystujemy dźwignię umieszczoną wokół przycisku spustu migawki. Mamy wybór tempa pracy zoom-owania: normalne lub szybkie, ale musimy to ustawiać w menu. Szkoda, że owa szybkość nie zależy od stopnia wychylenia dźwigni. Podczas zmiany kąta widzenia, na ekranie wyświetlana jest wartość ogniskowej, w wartościach ekwiwalentnych dla formatu 35 mm. W trybie odtwarzania z kolei, widoczna jest realna ogniskowa, jednak zaokrąglona do pełnych milimetrów i to nie zawsze prawidłowo. Przykładowo, dla najszerszego kąta widzenia widzimy wartość 6 mm, zamiast 6.9 mm.

----- R E K L A M A -----

Spust migawki nie ma typowego podwójnego skoku, lekkie wciśnięcie aktywuje autofocus, dopiero po dociśnięciu wykonywane jest zdjęcie. Kolejną niezrozumiałą przez nas decyzją jest rezygnacja z pierścienia nastaw otaczającego obiektyw. Manipulator ten był obecny we wszystkich modelach serii RX, jednak nie trafił on ani do ZV-1, ZV-1F ani ZV-1 II. A szkoda, bo przy niezbyt rozbudowanym zestawie elementów sterujących, ów pierścień byłby naszym zdaniem bardzo przydatny i podczas testowania ewidentnie nam go brakowało.

Wybór trybu pracy (P, A, S, M itd.) odbywa się wyłącznie w menu aparatu, głównym lub podręcznym. Przycisk na górnej ściance pozwala przełączać (w pętli) jedynie pomiędzy fotografowaniem, filmowaniem i filmowaniem S&Q, nie zmieniając jednocześnie ustawionego wcześniej trybu.

Ergonomię pracy z aparatem bardzo poprawia przycisk Fn, uruchamiający menu podręczne. Udostępnia ono 12 funkcji, które możemy swobodnie konfigurować.

Aparat umożliwia mapowanie funkcji kilku klawiszy: C1 i filmowania na górnej ściance oraz dwóch przycisków kierunkowych wybieraka (lewo i prawo) i środkowego, a także „prezentacji produktu” dostępnych na tylnym panelu. Lista dostępnych do wyboru nastaw jest naprawdę obszerna.

W ZV-1 II nie znajdziemy migawki mechanicznej, a jedynie elektroniczną. Zakres czasów naświetlania wynosi od 1/4 do 1/32000 s. Zabrakło niestety trybu Bulb, a wartość 1/4 s jest naszym zdaniem istotnym ograniczeniem jeśli chodzi o dłuższe naświetlania. Jeśli natomiast pragniemy dodatkowo ograniczyć ekspozycję, w sukurs przychodzi wbudowany filtr ND o sile 3 EV (czyli o gęstości ND8).

Podobnie jak w innych aparatach Sony, mamy całkiem rozbudowane algorytmy Auto ISO. Możemy ustawiać konkretną minimalną szybkość migawki, w tym konfigurowalną wartość Auto – poziom standardowy odpowiada typowej regule 1/ogniskowa. Mamy jeszcze opcję „duża” i „szybciej” (czas skrócony o odpowiednio o 1 i 2 EV) oraz „mała” i „wolniej” (czas wydłużony odpowiednio o 1 i 2 EV).

Tryby pracy

Aparat umożliwia fotografowanie w następujących trybach:

• AUTO – Inteligentna auto,
• P – tryb półautomatyczny,
• A – tryb preselekcji przysłony,
• S – tryb preselekcji migawki,
• M – tryb manualny,
• MR – przywołanie 1 z 3 konfiguracji z pamięci,
• SCN – tryby tematyczne:
  • portret,
  • sport,
  • makro,
  • krajobraz,
  • zachód słońca,
  • nocny widok,
  • nocny portret.

Menu

ZV-1 II posiada menu, które zorganizowano w sposób znany z ostatnich aparatów systemowych Sony Alpha z procesorem Bionz XR. Zostało podzielone na 8 kategorii (w tym Moje menu i tzw. Menu główne, z często wykorzystywanymi nastawami), a w każdej umieszczono całkiem sporą liczbę zakładek (maksymalnie 12).

Menu fotografowania:

Menu ekspozycji i koloru:

Menu ostrości (autofokus):

Menu odtwarzania:

Menu sieci:

Menu ustawień:

W Moim Menu dostępnych jest do 5 zakładek, a w każdej z nich może mieścić się 6 pozycji. Dodawanie kolejnych pozycji do Mojego Menu jest bardzo proste – po wciśnięciu „dodaj pozycję” wystarczy wybrać żądaną nastawę menu z 32 opisanych zakładek, wybrać dla niej miejsce w pięciu dostępnych zakładkach Mojego Menu, a następnie, jeśli w tej zakładce są już zapisane inne pozycje, wybrać kolejność. Możliwe jest również sortowanie stworzonych wcześniej pozycji, a także usuwanie tych niechcianych, jak również wybranych stron, a nawet całego menu.

Podczas wykonywania zdjęć przycisk DISP służy do przełączania zakresu informacji dostępnych na wyświetlaczu. Zawsze jednak u dołu ekranu widoczny jest wąski czarny pasek z podstawowymi parametrami ekspozycji: czasem migawki, liczbą przysłony, kompensacją ekspozycji oraz czułością ISO. Do wyboru mamy następujące widoki kadru:

• obraz z rozmaitymi informacjami nt. nastaw wielu funkcji,
• obraz z informacją o trybie pracy i wskaźnik naładowania akumulatora,
• j.w. + histogram,
• j.w. + elektroniczna poziomica zamiast histogramu.

Mamy również możliwość osobnego włączenia pomocniczej siatki kadrowania: 3×3, kwadratowa oraz linie przekątne i kwadrat.

W trybie odtwarzania zdjęć możemy wyświetlić dodatkowe informacje na 3 sposoby. Poza widokiem samej fotografii do dyspozycji mamy wersję z podstawowymi informacjami oraz tryb z miniaturką połączoną ze skróconymi danymi EXIF i histogramami RGBY. Możemy także uruchomić pokaz slajdów. W wypadku filmów dostępne jest tylko krótkie podsumowanie informacji o klipie i włączenie jego odtwarzania. Skorzystamy z pauzy i przewijania do przodu i tyłu, czy możliwości zapisania stopklatki.

Oczywiście aparat oferuje też przełączenie w tryb miniaturek – do wyboru mamy widok 5×5 lub 3×3 (konfigurowalny w menu ustawień aparatu) oraz kalendarza. W tym trybie możemy wybrać, czy chcemy oglądać wszystkie media, czy osobno zdjęcia lub filmy.

Szybkość

Aparat włącza się w niespełna 1.5 sekundy. Generalnie podczas pracy nie zauważamy spowolnień. Podstawowe operacje, takie jak nawigowanie po menu i zmienianie nastaw odbywają się bezzwłocznie. Dopiero przeglądanie zdjęć w powiększeniu wiąże się z niewielkimi opóźnieniami – przejście z jednego do kolejnego pliku zajmuje ok. sekundę. Formatowanie karty UHS-II o pojemności 64 GB zajmowało ok. 3-4 sekund.

Zdjęcia seryjne

Seryjne wyzwalanie migawki może być zrealizowane jako:

• zdjęcia seryjne (24, 10, 3 kl/s)
• samowyzwalacz ciągły (3 lub 5 zdjęć),
• bracketing ekspozycji seryjny (wykonuje zdjęcia, gdy trzymamy wciśnięty spust migawki),
• bracketing balansu bieli (3 zdjęcia z małą lub dużą różnicą nastawy WB),
• bracketing DRO (3 zdjęcia z małą lub dużą różnicą nastawy DRO).

Tryb bracketingu ekspozycji umożliwia wykonanie 3, 5 lub 9 ekspozycji z rozsunięciem co 1/3 , 2/3, 1, 2 i 3 EV.

Test trybu seryjnego realizujemy fotografując tablicę testową w pełnej dostępnej rozdzielczości zdjęć przy nastawie czułości ISO 1600 oraz migawce 1/1000 s. Pomiary wykonaliśmy korzystając z karty Angelbird AV PRO 64 GB SDXC UHS-II V90. Objętość plików JPEG wyniosła średnio 17.1 MB, RAW-ów 20.1 MB. Dla 30-sekundowej serii Hi otrzymaliśmy następujące rezultaty:

• 223 zdjęć JPEG X.FINE (7.43 kl/s),
• 137 zdjęć RAW (4.57 kl/s).

Wyniki testów prezentujemy również w formie poniższych wykresów:

Aparat bez problemu osiąga deklarowane tempo 24 kl/s. Gdy korzystaliśmy z JPEG-ów, w buforze zmieściło się 171, a przy RAW-ach 80 zdjęć. Po zakończeniu fotografowania, zapis wszystkich danych na kartę pamięci trwał ok. 1 min 10 s oraz 35 s, odpowiednio dla plików JPEG i RAW. Osiągi testowanego aparatu w tej kategorii stoją na bardzo dobrym poziomie, zarówno pod względem szybkości fotografowania, jak i liczby możliwych do zapisania zdjęć w deklarowanym tempie.

Testy trybu seryjnego przeprowadzamy z wykorzystaniem kart pamięci Angelbird AV PRO, udostępnionych przez firmę Fototechnika.

Autofocus

Autofocus łączy układ detekcji fazy (315 punktów) oraz kontrastu – mamy zatem do czynienia z systemem hybrydowym, tzw. Fast Hybrid AF.

Dysponujemy następującymi trybami ustawiania ostrości:

• pojedynczym (AF-S),
• automatycznym (AF-A),
• ciągłym (AF-C),
• manualnym (MF),
• pojedynczym z korekcją ręczną (DMF, Direct Manual Focus).

Możemy wybrać obszar ustawiania ostrości:

• Szeroki – ostrość ustawiana jest automatycznie spośród 693 punktów,
• Strefa – wybór jednej z 9 stref,
• Środek – ostrość ustawiana jest w środkowej strefie,
• Punktowy o małej / średniej / dużej wielkości pola,
• Rozszerzony elastyczny punktowy – jeśli AF nie jest w stanie ustawić ostrości w wybranym punkcie, używa sąsiednich pól.
• Śledzenie: działa w każdym z powyższych..

Warto również wspomnieć o możliwości wykrywania twarzy i oczu u ludzi, a także detekcji zwierząt (także oczu).

Ogólnie autofokus w testowanym aparacie radzi sobie dobrze w większości przypadków, zarówno pod kątem szybkości, jak i celności. Oczywiście z najskuteczniejszą pracą mamy do czynienia w dziennym świetle, gdzie działa błyskawicznie. W słabszym oświetleniu sprawność AF spada i widać wówczas wydłużenie czasu ostrzenia. Naszym zdaniem, w trudniejszych warunkach ZV-1 II radził sobie gorzej od Canona V1.

W trybie MF do ręcznego ustawiania ostrości wykorzystujemy kółko nastawcze lub ekran dotykowy, ale dopiero po wciśnięciu środkowego guzika wybieraka, aktywującego tryb ostrzenia w MF. Uruchamia się wówczas powiększenie obrazu: 5.3x lub 10.7x. Możemy także skorzystać z funkcji ułatwiającej ustawianie ostrości, czyli focus peakingu. Ostre krawędzie zaznaczane są na jeden z czterech kolorów (biały, czerwony, żółty, niebieski), mamy także trzy poziomy intensywności kolorowania (wysoki, średni, niski).

Pomiar ekspozycji

Aparat ZV-1 II ustawia ekspozycję, korzystając z następujących trybów pracy światłomierza:

• wielopunktowy,
• centralno-ważony,
• punktowy (standardowy, duży),
• uśredniony,
• światła.

Dostępna korekcja jego wskazań umożliwia ustawienie wartości z zakresu ±3 EV z krokiem 1/3 EV.

Nie możemy mieć zastrzeżeń do pracy automatyki ekspozycji (tryb wielopunktowy). Aparat w większości sytuacji prawidłowo nastawiał parametry.

Lampa błyskowa

Sony ZV-1 II nie został wyposażony we wbudowaną lampę błyskową, ale obecność gorącej stopki pozwala podłączyć zewnętrznego flesza. Kompensację mocy błysku możemy regulować w zakresie ±3 EV, z krokiem 1/3 EV. Wg specyfikacji, najkrótszy czas synchronizacji błysku wynosi 1/100 s, aczkolwiek bez problemu dało się także fotografować przy czasie 1/125 s (lampa Nikon SB-800).

Opcje związane z trybem pracy lampy błyskowej są następujące:

• lampa wyłączona,
• błysk automatyczny,
• błysk wypełniający,
• synchronizacja z długimi czasami,
• synchronizacja na drugą kurtynę (błysk zamykający).

Aparat nie jest wyposażony w funkcję redukcji efektu czerwonych oczu.

Stabilizacja

Aparaty z serii ZV-1 nie zostały niestety wyposażone w system stabilizacji obrazu (matrycy, bądź optyczny). Jedyną formą redukcji drgań jest korekta cyfrowa, jednak dostępna jest wyłącznie w trybie wideo.

Optymalizator D-Range

Podczas fotografowania mamy dostęp do trybu DRO, rozszerzającego zakres dynamiczny. Jego działanie polega na rozjaśnieniu cieni, a jego wpływ na najjaśniejsze partie obrazu jest niewielki. Do wyboru mamy 5 stopni siły działania tej funkcji oraz nastawa automatyczna.

Zdjęcia przykładowe z zastosowaniem funkcji DRO można zobaczyć poniżej:

DRO OFF

DRO Auto

DRO 1

DRO 3

DRO 5

Filmowanie

Tryb filmowania w ZV-1 II przetestowaliśmy już w tym materiale.

Łączność WiFi i Bluetooth

Sony ZV-1 II posiada wbudowany moduł Wi-Fi oraz i Bluetooth. Za pomocą tych funkcjonalności jesteśmy w stanie zapisywać zdjęcia wykonane aparatem na komputer, przenosić fotografie na smartfona, sterować aparatem z poziomu tabletu czy smartfona, przeglądać zdjęcia na telewizorze, a także geotagować wykonane zdjęcia (za pomocą modułu GPS w telefonie).

Jakiś czas temu Sony zaprezentowało nową aplikację do sterowania aparatem z poziomu smartfona i nosi ona nazwę Creators’ App. Pozwala ona m.in. na regulację parametrów ekspozycji (czas, przysłona, czułość ISO, kompensacja ekspozycji), zmianę trybu fotografowania, balansu bieli, pomiaru światła, formatu i rozmiar plików, czy włączenia samowyzwalacza i trybu seryjnego. Aplikacja umożliwi również regulację ogniskowej oraz nagrywanie wideo.

Pierwszym krokiem jest sparowanie smartfona i aparatatu przez Bluetooth. Nawiązanie połączenia przez Wi-Fi odbywało się szybko i zajmowało zwykle ok. 10-15 sekund. Ogólnie stabilność pracy aplikacji i liczba zawartych w niej funkcji robią bardzo dobre wrażenie. Punkt ostrości możemy wybrać dotykowo, a wyzwolenie migawki następuje po dotknięciu wirtualnego przycisku na ekranie smartfona. Naszym zdaniem dobrym pomysłem byłaby możliwość połączenia tych funkcji i możliwość wykonania zdjęcia jednym dotknięciem, wraz z uprzednim ustawieniem ostrości.

Zdjęcia (także w formacie RAW) można oczywiście przesyłać na smartfon – albo w rozmiarze oryginalnym albo 2-megapikselowym. Da się także kopiować filmy.