Aberracja chromatyczna

Duża liczba soczewek wykonanych ze szkła ED plus element fluorytowy znakomicie wykonują swoją pracę, przez co testowany obiektyw na żadnej ogniskowej nie ma problemów z korygowaniem podłużnej aberracji chromatycznej. Bardzo dobrze pokazują to poniższe zdjęcia.

Widać wyraźnie, że żadnych problemów nie będziemy mieli na ogniskowej 135 mm, gdzie niezależnie od użytej przysłony i detektora wyniki trzymają się poziomu 0.02% lub mniejszego. To tak małe wartości, że na zdjęciach aberracji nie zobaczymy wcale.

W przypadku ogniskowej 70 mm omawiana wada słabo zależy od wartości przysłony i trzyma się wartości w przedziale 0.05–0.07%, który wciąż uznajemy za mały – tutaj też nie ma więc żadnych powodów do niepokoju.

Największą zależność od użytej przysłony pokazuje maksymalna ogniskowa. W jej przypadku na f/2.8 wyniki są największe i na brzegu matrycy APS-C/DX sięgają 0.08%. Szybko potem jednak spadają i po mocnym przymknięciu schodzą do okolic 0.03%. Nawet jednak wartości w okolicach 0.08% to wciąż granica poziomu małego i średniego, więc i w tym przypadku żadnego powodu do niepokoju nie ma.

Podsumowując, testowany Nikkor świetnie radzi sobie z oboma typami aberracji chromatycznej – dokładnie tak, jak tego oczekiwaliśmy od tej klasy sprzętu.

Z7, RAW, 135 mm, f/5.6	Z7, RAW, 200 mm, f/2.8

Aberracja sferyczna

Pierwsze ujęcia zaprezentowane w niniejszym rozdziale oraz zdjęcia rozogniskowanych krążków światła pokazują, że aberracja sferyczna nie jest problemem, którym powinniśmy zaprzątać sobie głowę. Krążki uzyskane przed i za ogniskiem, niezależnie od użytej ogniskowej, nie pokazują istotnych różnic. Także dojrzenie efektu „pływania” ogniska jest naprawdę trudne. Wniosek jest więc jeden – konstruktorzy optyki Nikkora Z 70–200 mm f/2.8 S zadbali należycie także o korygowanie aberracji sferycznej.

Nikon Z7, 135 mm, f/2.8, przed	Nikon Z7, 135 mm, f/2.8, za

Nikon Z7, 200 mm, f/2.8, przed	Nikon Z7, 200 mm, f/2.8, za