• rewelacyjna jakość obrazu w centrum kadru,
• bardzo dobra jakość obrazu na brzegu APS-C,
• dobra jakość obrazu na brzegu pełnej klatki,
• niewielka podłużna aberracja chromatyczna,
• znikoma poprzeczna aberracja chromatyczna,
• rozsądnie korygowana koma,
• mały astygmatyzm,
• umiarkowane winietowanie na matrycy APS-C,
• cichy i celny autofokus.

Wady:

• dystorsja większa niż u konkurentów,
• troszkę za słaba praca pod ostre światło,
• ogromne winietowanie na pełnej klatce.

Sigma bardzo mocno weszła w segment optyki do pełnoklatkowych bezlusterkowców. Nie dość, że zaprezentowała obiektyw o unikalnych parametrach, to jeszcze zadbała o to, aby oferowana przez niego jakość obrazu – i to w całym kadrze – była świetna. To naprawdę duże osiągnięcie, bo na brzegach pełnej klatki, w przypadku bezlusterkowców, wyłożyło się już sporo drogich konstrukcji.

Jaką cenę przyszło za to zapłacić? Pomimo ogromnych rozmiarów i wagi obiektywu, musimy pogodzić się z dużym winietowaniem oraz trochę zbyt słabo skorygowaną dystorsją. Być może rezygnacja z jej korygowania była kluczowa, aby zapewnić wysoką rozdzielczość w całym kadrze. Wpadki z odblaskami, które łapie się w kadrze nawet przy dużej odległości źródła światła od rogu zdjęcia, pewnie dało się uniknąć i szkoda, że tutaj nie postarano się trochę bardziej.

Sigma przyzwyczaiła nas ostatnio do konstrukcji wybitnych i praktycznie pozbawionych wad. Czy w związku z tym mamy prawo trochę kręcić nosem w przypadku modelu 1.2/35? Raczej nie. A przynajmniej do czasu, gdy ktoś zaprezentuje lepszy obiektyw o takich samym parametrach. Na razie Sigma nie ma konkurencji i dopóki się jej nie dorobi, możemy cieszyć się jej unikalnymi parametrami i osiągami.

Obiektyw do testów wypożyczyła firma:

W testach wykorzystujemy studyjne lampy błyskowe i światła stałego firmy Quadralite dostarczone przez sklep Foto-Tip.pl.