Niniejsza tabela przedstawia porównanie podstawowych parametrów Nikkora Z 70–200 mm f/2.8 VR S do jego lustrzankowego poprzednika i innych obiektywów tej klasy przeznaczonych do bezlusterkowców Canona, Panasonika oraz Sony. Widać wyraźnie, że nowy Nikkor, razem z Canonem, należą do instrumentów najlżejszych, ale jednocześnie produkt Nikona jest modelem najdłuższym. To, co wyróżnia go na tle konkurencji, to minimalny dystans ustawiania ostrości, który wynosi tylko 0.5 metra dla ogniskowej 70 mm i 1 metr dla ogniskowej 200 mm.

Na poniższym zdjęciu Nikkor Z 70–200 mm f/2.8 VR stoi pomiędzy Nikkorem Z 24–70 mm f/4 S oraz lustrzankowym modelem Nikkor 24–70 mm f/2.8G ED.

Testowany obiektyw rozpoczyna się metalowym bagnetem, który otacza styki oraz tylną soczewkę o średnicy około 28 mm. Soczewka ta jest nieruchoma i schowana w wewnętrznym tubusie na głębokości około 2.5 cm. Brzegi tego tubusu i okolice soczewki są pięknie wyczernione i zawierają sporo głębokich karbowań. Od tej strony wszystko wygląda więc świetnie.
----- R E K L A M A -----

Pierwszym elementem właściwego korpusu Nikkora jest nieruchomy, metalowy i czarny pierścień o szerokości 18 mm, na którym znajdziemy białą kropkę ułatwiającą mocowanie obiektywu do aparatu, napis z parametrami obiektywu, logo producenta, przełącznik AF/MF służący do wyboru trybu pracy mechanizmu ustawiającego ostrość, tabliczkę z oznaczeniem serii „Nikkor S”, kolejny przełącznik – tym razem służący do wyboru zakresu pracy autofokusa (FULL i od 5 metrów do nieskończoności), numer seryjny, zakres pracy mechanizmu ustawiającego ostrość (∞–0.5m/1.64ft), a także informację o tym, że obiektyw wyprodukowano w Tajlandii. To dość ciekawe, bo inny reporterski klasyk, czyli model 24–70 mm f/2.8, był produkowany w Japonii.

Idąc dalej natrafimy na karbowany pierścień sterujący o szerokości 10 mm, który może służyć do bezgłośnego sterowania przysłoną lub kompensacji ekspozycji. Jego praca jest płynna i odbywa się z właściwym oporem.

Na kolejnej części obiektywu znajdziemy miejsce do mocowania metalowego łącznika statywowego. Następną częścią jest nieruchomy fragment obudowy, na którym znajdziemy wyświetlacz OLED z najważniejszymi informacjami – umożliwia on szybkie sprawdzenie parametrów przysłony, odległości zdjęciowej, dokładnej ogniskowej i głębi ostrości bezpośrednio na obiektywie. Do zmiany wyświetlania tych parametrów służy umieszczony obok przycisk DISP. Jeszcze dalej znajdziemy przycisk funkcyjny L-Fn, do którego można przypisać jedną z nawet 21 różnych funkcji.

Kolejnym elementem jest pierścień do manualnego ustawiania ostrości, który ma szerokość 26 mm i jest pokryty gumowanym karbowaniem. Pracuje on płynnie i z należytym oporem oraz w przełożeniu elektronicznym. Przy szybkim obrocie przebieg całego zakresu wymaga obrotu o kąt około 180 stopni, przy wolniejszym kręceniu można dojść do około 240 stopni. Przy tych parametrach obiektywu to bardzo rozsądne wartości pozwalające na precyzyjne nastawy.

Idąc dalej natrafimy na nieruchomy fragment obudowy, na którym znajdziemy przycisk funkcyjny L-Fn2 i trzy inne, niepodpisane przyciski, służące do blokady autofokusa.

Następną częścią jest pierścień do zmiany ogniskowej, który ma szerokość aż 53 mm. Jest on prawie w całości pokryty ułatwiającym uchwyt gumowanym karbowaniem, pod którym znajdziemy znaczniki ogniskowych dla wartości 70, 85, 105, 135 i 200 mm. Pierścień pracuje płynnie i z należytym, równym w całym zakresie oporem.

Za pierścieniem do zmiany ogniskowej mamy kolejny, nieruchomy fragment obudowy, na którym mamy gumowane karbowanie i napis z nazwą i parametrami obiektywu.

Przednia soczewka jest nieruchoma i ma średnicę 74 mm. Otacza ją nierotujące mocowanie filtrów o średnicy 77 mm i bagnet do mocowania dołączanej w zestawie osłony przeciwsłonecznej.

Jeśli chodzi o konstrukcję optyczną, mamy tutaj do czynienia z aż 21 soczewkami ustawionymi w 18 grupach. Producent nie pożałował elementów specjalnych – mamy więc aż sześć soczewek wykonanych z niskodyspersyjnego szkła ED, dwie soczewki asferyczne, jedną soczewkę fluorytową i jedną SR, którego głównym zadaniem jest korygowanie światła niebieskiego. Wewnątrz znajdziemy jeszcze kołową przysłonę o dziewięciu listkach, która może być maksymalnie domknięta do wartości f/22. Producent chwali się zastosowaniem wydajnych powłok antyodbiciowych Nano Crystal Coat, powłok ARNEO oraz hydrofobowych powłok fluorowych na zewnętrznych elementach optycznych.

Kupujący dostaje w zestawie oba dekielki, miękki futerał oraz tulipanową osłonę przeciwsłoneczną. W tej klasie cenowej oczekiwalibyśmy oferowania w zestawie solidnego, sztywnego futerału. To, co dostajemy w zestawie, zasługuje bardziej na miano ściereczki lub szmatki i w zasadzie nie zapewnia żadnych funkcji ochronnych.

Stabilizacja obrazu

Producent deklaruje, że Nikkor Z 70–200 mm f/2.8 został wyposażony w stabilizację obrazu o skuteczności 4 EV. Aby to sprawdzić, na ogniskowej 200 mm wykonaliśmy po kilkadziesiąt zdjęć na każdym z czasów ekspozycji od 1/250 do 1/3 sekundy zarówno dla stabilizacji włączonej jak i wyłączonej. Dla każdego z tych czasów wyznaczyliśmy odsetek zdjęć poruszonych i wykreśliliśmy go w zależności od czasu ekspozycji wyrażonego w EV (przy czym 0 EV odpowiada czasowi 1/200 sekundy).

Widać wyraźnie, że maksymalna odległość obu krzywych od siebie sięga 4 EV i na taką właśnie wartość określamy skuteczność mechanizmu stabilizacji testowanego obiektywu. Jest to świetny wynik, który na dodatek idealnie zgadza się z deklaracją producenta.