Autofokus

Autofokus testowanego obiektywu w połączeniu z aparatem Panasonic Lumix S1R II pracuje całkowicie bezgłośnie i bardzo szybko. Przebieg całego zakresu odległości i potwierdzenie ostrości zajmuje typowo około 0.3 sekundy, co jest czasem naprawdę świetnym. Ów czas nie zależy przy tym od kierunku pracy i nie wydłuża się zauważalnie, gdy pogorszymy warunki świetlne.

Jednocześnie, kąt widzenia obiektywu oferuje na tyle dużą głębię ostrości, że autofokus nie ma przed sobą trudnego zadana, jeśli chodzi o celność. W tej kwestii nie odnotowaliśmy więc absolutnie żadnych problemów niezależnie od tego, czy pracowaliśmy w studio, czy w plenerze.

Nie zauważyliśmy także problemów z tendencją do ustawiania ostrości przed lub za właściwym obiektem.

Panasonic S1R II, 18 mm, f/1.8

Oddychanie

Testy oddychania obiektywu, czyli zmiany zawartości filmowanego kadru przy przeostrzaniu, przeprowadzamy przeostrzając manualnie przy domkniętej przysłonie od nieskończoności do minimalnej odległości ogniskowania i sprawdzając, na ile zmieniło się wskutek tego procesu pole widzenia obiektywu.

Zmianę kadru w zakresie od 0 do 5% uważamy za małą. Między 5 a 10% mówimy o poziomie średnim. Zazwyczaj są to też maksymalne wartości, z jakimi są w stanie poradzić sobie algorytmy kompensacji oddychania obecne w niektórych korpusach. Między 10 a 15% będziemy mówić o poziomie dużym, a powyżej 15% o bardzo dużym.

Tak prezentuje się nagranie testowe dla omawianego instrumentu:

W oparciu o powyższe nagranie, porównując stopklatki przed i po przeostrzeniu, możemy oszacować, że oddychanie testowanego obiektywu wynosi około 2%. Mamy zatem do czynienia z małym poziomem tej wady, pomijalnym w praktycznych sytuacjach. Warto jednak odnotować, że przeostrzenie zmienia nieco poziom dystorsji.