Podobnie jak w przypadku podłużnej aberracji chromatycznej, bardziej skomplikowana konstrukcja optyczna Panasonika S 50 mm f/1.8 robi tutaj krok we właściwym kierunku i zauważalnie ogranicza omawiane wady. Nie likwiduje ich jednak do zera, w rozmiar diody rośnie wraz z oddalaniem się od centrum kadru i w samym rogu pełnej klatki zmienia się w mały dysk. Nie jest to jednak efekt duży i pozwala nam pozytywnie ocenić zachowanie w tej kategorii.

Centrum, f/1.8	Róg APS-C, f/1.8	Róg FF, f/1.8
Centrum, f/2.5	Róg APS-C, f/2.5	Róg FF, f/2.5

Żeby obraz zachowania w tej kategorii był pełny, zdecydowaliśmy się jeszcze zaprezentować wycinki zdjęć nieba pobrane z lewego-górnego rogu pełnej klatki. Tym razem jednak pokazujemy ujęcia dla przysłon f/1.8, f/2.5 i f/3.5. Test na gwiazdach zawsze jest trochę bardziej wymagający. W szczególności widać tutaj, że to, co na zdjęciach diody zamieniało się we wspominany dysk, tutaj przybiera postać lekkich skrzydeł, które zmniejszają się po przymknięciu przysłony do f/2.5 i znikają całkowicie na f/3.5.

Róg FF, f/1.8	Róg FF, f/2.5	Róg FF, f/3.5

Astygmatyzm, rozumiany jako średnia różnica pomiędzy poziomymi i pionowymi wartościami funkcji MTF50, wyniósł 10.6%. To wynik, który leży na granicy poziomu małego i średniego. Nie daje nam on więc powodów do narzekań, ale na pewno ma swój wpływ w ograniczenie maksymalnych osiągów testowanego obiektywu.

Wygląd obrazów pozaogniskowych w wykonaniu Panasonika S 50 mm f/1.8 jest rozsądny, ale nic więcej. Po pierwsze, daje tutaj o sobie znać fakt zastosowania aż trzech soczewek asferycznych, które przyczyniają się do powstawania efektu cebulowego bokeh. Zaznacza się też obecność jaśniejszej obwódki, której natężenie rośnie wraz z przymykaniem przysłony. Nie mamy za to poważniejszych zastrzeżeń do winietowania mechanicznego, które znika całkowicie po przymknięciu przysłony o 2 EV.

Centrum, f/1.8	Róg APS-C, f/1.8	Róg FF, f/1.8
Centrum, f/2.5	Róg APS-C, f/2.5	Róg FF, f/2.5
Centrum, f/3.5	Róg APS-C, f/3.5	Róg FF, f/3.5