Aberracja chromatyczna

Testowany obiektyw nie ma praktycznie żadnych problemów z podłużną aberracją chromatyczną. Nawet na maksymalnym otworze względnym i w dalekich nieostrościach trudno dojrzeć zauważalne zabarwienie obrazu. Podobnie świetnie prezentowała się tutaj wspominana już naszym teście konkurencja, czyli Sigmy A 1.4/35 oraz A 1.4/40, a także Canon EF 35 mm f/1.4L II USM. Wyraźnie w dół w tej kategorii odstaje za to Nikkor AF-S 35 mm f/1.4G.

Odnotowane przez nas osiągi mieszczą się w przedziałach, które uznajemy za bardzo małe albo małe. Na brzegu matrycy APS-C/DX, po przymknięciu przysłony, zaczynają jednak zbliżać się do średnich. Są to osiągi trochę gorsze niż u obu Sigm i Canona, gdzie typowe wyniki trzymały się okolic 0.03–0.04%, ale jednocześnie wyraźnie lepsze niż u Nikkora 1.4/35G, który momentami docierał do prawie 0.20%.

Canon 5D III, RAW, f/1.4	Canon 5D III, RAW, f/8.0

Aberracja sferyczna

Pierwsze zdjęcia w niniejszym rozdziale pokazują minimalny efekt pływania ogniska. Widać, że po przymknięciu przysłony od f/1.4 do f/2.0 głębia ostrości przesunęła się trochę w kierunku dalszych odległości, co oznacza, że mamy lekkie problemy z aberracją sferyczną.

Rozogniskowane krążki światła potwierdzają, że aberracji sferycznej nie skorygowano wzorowo. Krążek przed ogniskiem ma zauważalną i jasną obwódkę, a ten uzyskany za ogniskiem jest jej pozbawiony. To klasyczny objaw omawianej wady i świadczy o tym, że optyka nie koryguje jej do końca. Trudno powiedzieć, czy to celowy zabieg związany z zapewnieniem lepszego wyglądu nieostrości, czy może cena, jaką przyszło zapłacić za lepsze skorygowanie innej wady optycznej.

Warto jednak zaznaczyć, że aberracja sferyczna, choć zaznacza swoją obecność w naszych testach, nie może być duża, bo gdyby ją skorygowano źle, obiektyw nie osiągnąłby tak dobrych wyników rozdzielczości na przysłonach f/1.4 i f/2.0.

Canon 5D III, f/1.4, przed	Canon 5D III, f/1.4, za