Aberracja chromatyczna

Użycie aż sześciu soczewek wykonanych ze szkła o niskiej dyspersji spowodowało, że Sony FE 400-800 mm f/6.3-8 G OSS praktycznie nie ma żadnych problemów z korygowaniem podłużnej aberracji chromatycznej. Na ogniskowej 400 mm tylko na maksymalnym otworze względnym, w dalekich nieostrościach, daje się dojrzeć minimalne zabarwienie, natomiast na 800 mm nawet ten niewielki efekt zanika zupełnie. W tej kategorii nie możemy mieć więc prawie żadnych zastrzeżeń.

W tym przypadku zdecydowanie najlepiej wypada środek zakresu ogniskowych, gdzie niezależnie od użytej przysłony mamy wyniki mniejsze od 0.04%, a więc leżące w obszarze wartości bardzo małych.

Na ogniskowej 400 mm aberracja też jest bardzo mała, ale tylko w okolicach maksymalnego otworu względnego. Wraz z przymykaniem przysłony rośnie ona bardzo szybko, ale na szczęście nigdy nie dociera do wartości średnich.

Odwrotny przebieg pokazuje maksymalna ogniskowa, gdzie aberracja maleje wraz z przymykaniem przysłony. Obserwowane tutaj wartości znajdują się na granicy poziomu małego i średniego.

A7R IIIa, RAW, 400 mm, f/6.3	A7R IIIa, RAW, 800 mm, f/8.0

Aberracja sferyczna

Testowany obiektyw nie pokazuje zauważalnego efektu „pływania” ogniska oraz delikatnego zamglenia obrazu na maksymalnym otworze względnym, co jest charakterystyczne dla źle skorygowanej aberracji sferycznej. Co więcej, na dłuższych ogniskowych, to właśnie na maksymalnym otworze względnym obiektyw osiąga bardzo dobre i jednocześnie najlepsze rezultaty, co w zasadzie wyklucza obecność wyraźnej aberracji sferycznej. Minimalny wpływ tej wady daje się zauważyć tylko i wyłącznie w wyglądzie rozogniskowanych krążków światła dla najkrótszej ogniskowej, gdzie w krążku uzyskanym za ogniskiem pojawia się troszkę jaśniejsza obwódka. W ogólności, możemy więc uznać, że Sony 400-800 mm dobrze koryguje aberrację sferyczną.

A7R V, 400 mm, f/6.3, przed	A7R V, 400 mm, f/6.3, za
A7R V, 800 mm, f/8.0, przed	A7R V, 800 mm, f/8.0, za