_1105457014.jpg)
Sigma S 200 mm f/2 DG OS - test obiektywu
5. Aberracja chromatyczna i sferyczna
Aberracja chromatyczna
W konstrukcji optycznej Sigmy S 200 mm f/2 DG OS użyto aż czterech elementów wykonanych ze szkła o niskiej dyspersji. Nic więc dziwnego, że nie spodziewaliśmy się tutaj istotnych problemów z korygowaniem podłużnej aberracji chromatycznej. Poniższe zdjęcia wyraźnie pokazują, że faktycznie ich nie ma. W zasadzie tylko na maksymalnym otworze względnym, w dalekich nieostrościach, jesteśmy w stanie dojrzeć niewielkie zafarby. Nie jest to jednak efekt istotny i znika praktycznie całkowicie po przymknięciu przysłony.
 |
Jeśli chodzi o poprzeczną aberrację chromatyczną, to możemy się o niej wypowiadać w podobnym tonie, co w przypadku podłużnego wariantu tej wady.
Uzyskane wyniki trzymają się tutaj okolic 0.04-0.05%, a więc granicy poziomu małego i bardzo małego. Jeśli przypomnimy sobie osiągi modeli lustrzankowych, to możemy odnotować, że Canon wypadał tutaj odrobinę lepiej, natomiast Nikkor odrobinę gorzej. Sigma dobrze więc wpasowuje się tutaj w wysoki poziom tej klasy obiektywów.
| A7R IIIa, RAW, f/2.0 | A7R IIIa, RAW, f/16.0 |
|
|
Aberracja sferyczna
Na pierwszych zdjęciach z niniejszego rozdziału trudno dojrzeć efekt pływania ogniska. Jeśli chodzi o wygląd rozogniskowanych krążków światła uzyskanych przed i za ogniskiem, to nie widać tam żadnych istotnych różnic. Jeśli połączymy oba te fakty z wysoką rozdzielczością, jaką testowany obiektyw oferuje już od maksymalnego otworu względnego, będziemy w stanie wyciągnąć wniosek, że nie ma on praktycznie żadnych problemów z korygowaniem aberracji sferycznej.
| A7R V, f/2.0, przed | A7R V, f/2.0, za |
|
|
Optyczne.pl jest serwisem utrzymującym się dzięki wyświetlaniu reklam. Przychody z reklam pozwalają nam na pokrycie kosztów związanych z utrzymaniem serwerów, opłaceniem osób pracujących w redakcji, a także na zakup sprzętu komputerowego i wyposażenie studio, w którym prowadzimy testy.