Aberracja chromatyczna

Samyang 1.8/85P nie rzuca nas może na kolana mocną komplikacją układu optycznego, ale na pewno może imponować zastosowaniem w nim aż trzech soczewek wykonanych ze szkła o niskiej dyspersji. Ich obecność jest jedną z przyczyn dobrego skorygowania podłużnej aberracji chromatycznej. Poniższe zdjęcia wyraźnie pokazują, że zafarby obrazów znajdujących się daleko poza głębią ostrości są niewielkie i możliwe do dojrzenia tylko w najbliższych okolicach maksymalnego otworu względnego.

Wada ta bardzo szybko rośnie wraz z przymykaniem przysłony. Na f/1.8 i f/2.0 jest jeszcze mała, potem wchodzi w zakres wartości średnich, a od okolic f/8.0 w górę mamy do czynienia z wartościami dużymi. Widać więc wyraźnie, że poprzeczna aberracja chromatyczna była istotnym czynnikiem uniemożliwiającym Samyangowi rozwinięcie skrzydeł na brzegu kadru.

Jak mocno ograniczająca była ta wada, świetnie pokazuje poniższy wykres prezentujący porównanie do konkurentów.

Inne obiektywy bezlusterkowe klasy 1.8/85 nie pokazywały tutaj istotnych problemów. Samyang jest więc niechlubnym wyjątkiem i jego zachowanie zasługuje na solidną krytykę.

A7R IIIa, RAW, f/1.8	A7R IIIa, RAW, f/16.0

Aberracja sferyczna

Na pierwszych zdjęciach z niniejszego rozdziału można dojrzeć efekt pływania ogniska, ale jest on dość specyficzny. Przejście od przysłony f/1.8 do f/2.5 nie pokazuje jeszcze niczego niepokojącego i dopiero przymknięcie od f/2.5 do f/3.5 pokazuje lekkie przesunięcie głębi ostrości w kierunku większych odległości. To zachowanie tłumaczy, dlaczego Samyang był w stanie rozstawiać konkurentów po kątach na maksymalnym otworze względnym i tracił swoją przewagę po przymknięciu przysłony do okolic f/2.8.

Niewielki wpływ aberracji sferycznej widać także w rozkładzie świata rozogniskowanych krążków uzyskanych przed i za ogniskiem. Oba krążki pokazują lekko zaakcentowaną obwódkę, z tym że w tym drugim przypadku ma ona wyraźnie większą jasność.

A7R IIIa, f/1.8, przed	A7R IIIa, f/1.8, za