Niniejsza tabela przedstawia porównanie parametrów testowanego obiektywu do innych obiektywów o podobnych parametrach, a także do droższego, lepiej wykonanego i jaśniejszego Nikkora. Nowy Nikkor wyróżnia się najmniejszą wagą i małymi rozmiarami. Jest on nawet lżejszy od Canona i to pomimo większego zakresu ogniskowych i większej średnicy filtra.

Na poniższym zdjęciu Nikkor AF-P 10-20 mm VR stoi pomiędzy Nikkorem AF-S 85 mm f/1.8G oraz Sigmą A 35 mm f/1.4 DG HSM.

Testowany obiektyw rozpoczyna się bagnetem wykonanym z tworzywa sztucznego, w którym zatopiono styki i ramkę o rozmiarach 17x13 mm. Wewnątrz tej ramki znajdziemy tylną i ruchomą soczewkę obiektywu o średnicy 15 mm. Na wysokości bagnetu znajduje się ona dla ogniskowej 10 mm, by po przejściu do 20 mm chować się na głębokości około 16 mm. Ruch soczewki wgłąb tubusu odsłania całą, zieloną płytkę z elektroniką. O prawidłowym wyczernieniu i szczelności nie może być więc mowy.
----- R E K L A M A -----

Pierwszym elementem właściwego korpusu obiektywu jest nieruchomy pierścień, na którym umieszczono tabliczkę z nazwą i podstawowymi parametrami obiektywu, białą kropkę ułatwiającą mocowanie do aparatu, numer seryjny oraz napis MADE IN THAILAND.

Kolejny element to pierścień do zmiany ogniskowej, który ma szerokość 32 mm. Jego większą część zajmuje gumowane karbowanie, pod którym znajdziemy znaczniki ogniskowych dla wartości 10, 12, 14, 16 i 20 mm. Pierścień ten pracuje z należytym, choć minimalnie nierównym oporem (troszkę mocniejszy w środku zakresu, troszkę mniejszy na krańcach).

Idąc dalej natrafiamy na niewielki, mający tylko 7 mm szerokości i karbowany pierścień do manualnego ustawiania ostrości. Działa on z przełożeniem elektronicznym i niezależnie od trybu AF/MF ustawionego na korpusie aparatu. Na obiektywie nie ma natomiast żadnego przełącznika służącego do wyboru trybu mechanizmu ustawiającego ostrość. Nie znajdziemy tam też żadnej skali odległości, ani skali głębi ostrości.

Przednia soczewka obiektywu jest lekko wypukła, ma średnicę 45 mm i jest otoczona napisem z nazwą i parametrami obiektywu, nierotującym mocowaniem filtrów o średnicy 72 mm oraz bagnetem do mocowania osłony przeciwsłonecznej.

Cały przedni układ soczewek jest ruchomy, wysuwa się na jednolitym i wykonanym z tworzywa sztucznego tubusie. Obiektyw osiąga maksymalne rozmiary dla ogniskowej 10 mm, a najmniejsze dla 18 mm.

Jeśli chodzi o konstrukcję optyczną, mamy tutaj do czynienia z 14 soczewkami ustawionymi w 11 grupach. Zastosowano trzy elementy asferyczne. Producent nie wspomina nic o soczewkach niskodyspersyjnych. Wewnątrz znajdziemy jeszcze przysłonę o siedmiu listkach, którą możemy maksymalnie domknąć do wartości od f/22 do f/29 w zależności od ogniskowej.

Kupujący dostaje w zestawie zatrzaskiwaną, przednią pokrywkę obiektywu LC-72 o średnicy 72 mm, tylną pokrywkę obiektywu LF-4, osłonę przeciwsłoneczną z mocowaniem bagnetowym HB-81 oraz futerał na obiektyw CL-1015.

Stabilizacja optyczna

Warto nadmienić, że w ramach oszczędności, na obudowie obiektywu, nie uświadczymy żadnego przełącznika służącego do sterowania stabilizacją. Wszystko odbywa się więc za pomocą menu korpusu aparatu - to kolejna przyczyna oprócz autofokusa, dla której obiektyw nie współpracuje ze starszymi modelami lustrzanek Nikona, w których opcji sterowania stabilizacją z poziomu aparatu nie przewidziano.

Można dyskutować na temat użyteczności stabilizacji w obiektywie ultraszerokokątnym. Osobiście nigdy nie ukrywałem, że dla mnie jest ona zbędną komplikacją, która tylko podnosi cenę obiektywu, nie dając w zamian praktycznie nic. Decyzja o zaimplementowaniu jej w Nikorze 10-20 mm tym bardziej mnie dziwi, że jest to obiektyw tani, który ma zachęcić amatorów do zakupu obiektywu trochę ciekawszego niż ten dołączany w kicie. Zachęta ta byłaby tym większa z im niższą ceną mielibyśmy do czynienia. Skoro oszczędzano na włączniku stabilizacji na obudowie czy przełączniku AF/MF, można było sobie tę stabilizację w ogóle darować i sprzedawać obiektyw taniej. Z pewnością trafiłby wtedy do większej liczby użytkowników.

Skoro jednak stabilizacja w obiektywie jest, warto ją przetestować i sprawdzić, czy trzyma się ona deklarowanej skuteczności wynoszącej 3.5 EV. W tym celu, na ogniskowej 20 mm, wykonaliśmy po kilkadziesiąt zdjęć na każdym z czasów z przedziału od 1/30 do 1 sekundy, zarówno dla stabilizacji włączonej, jak i wyłączonej. Następnie dla każdego czasu wyznaczyliśmy odsetek zdjęć poruszonych i wykreśliliśmy go w funkcji czasu ekspozycji wyrażonego w EV (przy czym 0 EV w tym przypadku odpowiada wartości 1/25 sekundy).

Maksymalna odległość obu krzywych od siebie wynosi 2.7 EV i na taką wartość oceniamy skuteczność stabilizacji testowanego Nikkora. Jest to wynik poniżej deklaracji producenta i przeciętny jak na obecne standardy, choć i tak odrobinę wyższy niż u Canona 10-18 mm IS STM.