Niniejsza tabela przedstawia porównanie podstawowych parametrów testowanego modelu Sony do jego poprzednika i konkurentów ze stajni Canona oraz Panasonika.

Nowy obiektyw Sony jest lżejszy i mniejszy od swojego poprzednika, ale nadal większy i cięższy od Canona. Wyróżnikiem Sony na tle innych omawianych modeli jest za to świetny minimalny dystans ustawiania ostrości, który powoduje, że w całym zakresie ogniskowych możemy uzyskać skalę odwzorowania 1:2. A ponieważ teleobiektyw jest kompatybilny z telekonwerterami, w przypadku zastosowania TC 2.0x, dostaniemy w całym zakresie skalę makro 1:1.

Na poniższym zdjęciu Sony FE 70-200 mm f/4 G OSS II stoi pomiędzy lustrzankową Sigmą A 35 mm f/1.4 DG HSM a Voigtlanderem Apo-Lantharem 2/50.

----- R E K L A M A -----

Testowany obiektyw rozpoczyna się metalowym bagnetem, który otacza styki i wewnętrzny tubus, w którym umieszczono tylną soczewkę. Owa soczewka ma średnicę około 22 mm, jest nieruchoma i schowana w obudowie na głębokości około 2 cm. Jej otoczenie jest czarne, matowe i wyposażone w karbowania. Od tej strony wszystko wygląda więc świetnie.

Właściwy korpus obiektywu rozpoczyna się białym, metalowym pierścieniem, na którym znajdziemy napis „Optical Steady Shot” oznaczający zastosowanie mechanizmu optycznej stabilizacji obrazu. Dodatkowo znajdziemy tam oznaczenie bagnetu (E-mount), białą kropkę ułatwiającą mocowanie obiektywu do aparatu, numer seryjny i modelowy instrumentu, a także informację o miejscu produkcji, którym w tym przypadku są Chiny.

Kolejnym elementem jest miejsce mocowania obrotowego łącznika statywowego. W przeciwieństwie do modelu 70-200 mm o świetle f/2.8, łącznik ów można całkowicie zdjąć. Odsłania nam się wtedy gładki i nieruchomy pierścień o szerokości 14 mm.

Idąc dalej natrafiamy na kolejny nieruchomy pierścień, tym razem z napisem „FE 4/70–200 MACRO G OSS II”. Gdy patrzymy na niego z góry, po prawej stronie, znajdziemy jeszcze przełącznik LOCK, który służy do blokowania zmiany ogniskowej. Po lewej stronie wspomnianego napisu mamy za to całą armadę przełączników. Pierwszy z nich, oznaczony AF/MF, służy do wyboru trybu pracy mechanizmu autofokusa. Drugi to FULL TIME DMF ON/OFF i daje nam możliwość włączenia i wyłączenia opcji ręcznego doostrzania nawet w trybie autofokusa. Trzeci to przełącznik zakresu pracy autofokusa – do wyboru jest opcja FULL, od 3 metrów do nieskończoności oraz zakres MACRO. Czwarty przełącznik – OSS ON/OFF – służy do sterowania optyczną stabilizacją obrazu, a piąty (MODE 1,2,3) do wyboru trybu jej pracy.

Następnym elementem jest pierścień do zmiany ogniskowej, który ma szerokość 32 mm i w znacznej swojej części jest pokryty czarnym, gumowanym karbowaniem. Pod nim umieszczono znaczniki ogniskowych dla wartości 70, 100, 135 i 200 mm. Praca pierścienia jest płynna, równa i szybka. Przesunięcie całego zakresu wymaga obrotu nim o kąt około 90 stopni.

Kolejną częścią jest nieruchomy, biały pierścień, na którym znajdziemy czarny znaczek G oznaczający serię, do której należy testowany obiektyw, logo producenta oraz trzy okrągłe przyciski blokady ostrości.

Idąc dalej mamy pierścień do manualnego ustawiania ostrości, który ma szerokość 20 mm i jest prawie w całości pokryty czarnym, gumowanym karbowaniem. Pierścień ten nie ma żadnych oznaczeń i pracuje w trybie elektronicznym. Jego ruch jest płynny, ale stawiany przy tym opór dość niewielki. Chyba wolelibyśmy, żeby był choć ciut większy. Przebieg całego zakresu wymaga obrotu pierścieniem o kąt około 180 stopni – dokładna wartość zależy trochę od ogniskowej i tempa kręcenia. Są to jednak wartości pozwalające na bardzo precyzyjne nastawy.

Ostatnim elementem omawianego obiektywu jest czarny, metalowy i nieruchomy pierścień, który przechodzi w bagnet do mocowania osłony przeciwsłonecznej oraz nierotujący gwint filtrów o średnicy 72 mm. Na pierścieniu tym znajdziemy napis informujący, że minimalny dystans ustawiania ostrości dla ogniskowej 70 mm wynosi 0.26m/0.86ft, a dla 200 mm 0.42m/1.38ft. Są to wartości świetne i w tej klasie sprzętu praktycznie niespotykane.

Przednia soczewka jest płaska, nieruchoma i ma średnicę 56 mm. Jest bardzo płytko schowana w obudowie. Wraz ze ze zmianą ogniskowej z 70 na 200 mm, wraz z całym przednim układem optycznym, wysuwa się ona na jednolitym tubusie, przez co rozmiar całego obiektywu rośnie o 56 mm.

Jeśli chodzi o konstrukcję optyczną, mamy tutaj do czynienia z aż 19 soczewkami ustawionymi w 13 grupach. Co ciekawe, to aż dwie soczewki więcej niż w zaprezentowanym prawie dwa lata wcześniej modelu o świetle f/2.8. Mamy tutaj aż cztery elementy wykonane ze szkła o niskiej dyspersji (jeden Super ED i trzy ED) oraz dwa asferyczne (jeden zwykły, drugi Advanced). Do kompletu mamy jeszcze kołową przysłonę o dziewięciu listkach, którą możemy domknąć maksymalnie do wartości f/22.

Nad jakością pracy pod ostre światło mają czuwać nowe powłoki antyodbiciowe Nano AR Coating II. Natomiast przednia soczewka jest pokryta powłoką fluorową. Instrument jest też pyło i bryzgoszczelny.

Kupujący dostaje w zestawie oba dekielki, osłonę przeciwsłoneczną oraz łącznik statywowy. W zestawie nie było żadnego futerału.

Stabilizacja optyczna

Producent deklaruje, że Sony 70–200 mm f/4 II został wyposażony w stabilizację obrazu o skuteczności 4 EV. Aby to sprawdzić, na ogniskowej 200 mm wykonaliśmy po kilkadziesiąt zdjęć na każdym z czasów ekspozycji od 1/250 do 1/2.5 sekundy zarówno dla stabilizacji włączonej jak i wyłączonej. Dla każdego z tych czasów wyznaczyliśmy odsetek zdjęć poruszonych i wykreśliliśmy go w zależności od czasu ekspozycji wyrażonego w EV (przy czym 0 EV odpowiada czasowi 1/200 sekundy).

Maksymalna odległość obu krzywych od siebie sięga około 4 EV i na taką właśnie wartość oceniamy skuteczność stabilizacji optycznej testowanego obiektywu. Jest to wynik bardzo dobry i zgodny z deklaracjami producenta.