Aberracja chromatyczna

Duża liczba elementów specjalnych użytych w konstrukcji optycznej testowanego Samyanga prawidłowo wykonała swoją pracę, bo nie odnotowaliśmy tutaj praktycznie żadnych problemów z podłużną aberracją chromatyczną. Wada ta nie daje się we znaki nawet na maksymalnym otworze względnym.

Zdecydowanie najlepiej wypada tutaj najdłuższa ogniskowa, gdzie obserwujemy wartości na poziomie 0.04% lub niższym, a to oznacza, że omawiana wad jest tam bardzo mała. Z trochę wyższym poziomem poprzecznej aberracji chromatycznej mamy do czynienia na ogniskowej 14 mm. W tym przypadku, na brzegu pełnej klatki, aberracja jest na granicy wartości bardzo małych i małych, natomiast na brzegu matrycy APS-C/DX jest mała, z wyjątkiem f/2.8, gdzie podchodzi pod poziom średni. To naprawdę godne uznania, że kombinacja tak szerokiego kąta widzenia i dobrego światła została prawidłowo skorygowana pod tym względem.

Co ciekawe, najgorsze wyniki mamy w środku zakresu ogniskowych. Tutaj, na brzegu pełnej klatki, notujemy wartości małe, które przechodzą do średnich, gdy przejdziemy na brzeg matrycy APS-C/DX.

Podsumowując, można stwierdzić, że Samyang AF 14-24 mm f/2.8 FE naprawdę dobrze poradził sobie z korygowaniem obu wariantów aberracji chromatycznej. A zadanie to, przy tych parametrach oraz rozmiarach obiektywu, na pewno nie było proste.

A7R IIIa, RAW, 24 mm, f/2.0	A7R IIIa, RAW, 19 mm, f/16.0

Aberracja sferyczna

Pierwsze zdjęcia z niniejszego rozdziału pokazują lekki efekt pływania ogniska, bo głębia ostrości przesuwa się w kierunku większych odległości wraz z przymykaniem przysłony. Pewne problemy z aberracją sferyczną potwierdza też wygląd rozogniskowanych krążków światła, bo obserwujemy tam zauważalne różnice w wyglądzie obrazów uzyskanych przed i za ogniskiem. Mamy tutaj wręcz klasyczny objaw nieskorygowanej aberracji sferycznej, czyli miękkie krawędzie jednego krążka i jaśniejszą obwódkę u drugiego.

A7R IIIa, 24 mm, f/2.8, przed	A7R IIIa, 24 mm, f/2.8, za