Autofokus

Autofokus testowanego obiektywu, w połączeniu z aparatem Panasonic Lumix S1R II, pracuje całkowicie bezgłośnie i szybko. Przebieg całego zakresu odległości i potwierdzenie ostrości zajmuje typowo około 0.5 sekundy, co jest czasem rozsądnie krótkim. Ów czas nie zależy przy tym od kierunku pracy i nie wydłuża się zauważalnie, gdy pogorszymy warunki świetlne.

Jeśli chodzi o celność autofokusa to była ona wzorowa, zarówno podczas pracy w plenerze, jak i podczas zdjęć studyjnych. W tej kwestii testowany obiektyw zachowuje się więc świetnie.

Nie zauważyliśmy także problemów z tendencją do ustawiania ostrości przed lub za właściwym obiektem.

Panasonic S1R II, 50 mm, f/1.4

Oddychanie

Testy oddychania obiektywu, czyli zmiany zawartości filmowanego kadru przy przeostrzaniu, przeprowadzamy przeostrzając manualnie przy domkniętej przysłonie od nieskończoności do minimalnej odległości ogniskowania i sprawdzając, na ile zmieniło się wskutek tego procesu pole widzenia obiektywu.

Zmianę kadru w zakresie od 0 do 5% uważamy za małą. Między 5 a 10% mówimy o poziomie średnim. Zazwyczaj są to też maksymalne wartości, z jakimi są w stanie poradzić sobie algorytmy kompensacji oddychania obecne w niektórych korpusach. Między 10 a 15% będziemy mówić o poziomie dużym, a powyżej 15% o bardzo dużym.

Tak prezentuje się nagranie testowe dla omawianego instrumentu:

W oparciu o powyższe nagranie, porównując stopklatki przed i po przeostrzeniu, możemy oszacować, że oddychanie testowanego obiektywu wynosi około 8%. Mamy zatem do czynienia ze średnim poziomem tej wady niedającym powodów ani do pochwał, ani do nadmiernej krytyki.

Z jednej strony firma tak mocno kładąca nacisk na filmowanie w swoim sprzęcie jak Panasonic powinna o korektę tej wady zadbać nieco bardziej. Z drugiej strony warto natomiast pamiętać, że testowany obiektyw liczy sobie już kilka lat, a korygowanie oddychania jest elementem, na który producenci kładą większy nacisk od relatywnie niedawna.