Pole widzenia

Obiektyw rektalinearny o ogniskowej 50 mm, na matrycy pełnoklatkowej, powinien dawać kąt widzenia wynoszący 46.8 stopnia, natomiast w swojej specyfikacji producent podaje wartość równych 47 stopni.

Jak się za chwilę przekonamy, Panasonic S Pro 50 mm f/1.4 podpięty do korpusu aparatu wymusza automatyczną korektę dystorsji. Pomiar na plikach JPEG pokaże więc zmniejszone pole widzenia, już po skorygowaniu zniekształceń i przycięciu obrazu.

Nasze zdjęcia gwiaździstego nieba wykonaliśmy fotografując je najpierw na plikach JPEG, a następnie na nieskorygowanych plikach RAW. Następnie dokonaliśmy transformacji układu pikseli (X,Y) do układu równikowego (rektascencja i deklinacja) opisującego położenia gwiazd na niebie. Dzięki temu mogliśmy bardzo dokładnie wyznaczyć pole widzenia obiektywu, i to tak jak należy, czyli dla promieni padających z nieskończoności.

Transformacja dla pliku JPEG została oparta o położenia 105 gwiazd równomiernie rozłożonych na całym obrazku. Średni błąd dopasowania siatki współrzędnych wyniósł tylko 7 sekund łuku. W tym przypadku uzyskany kąt widzenia wyniósł 47.24 stopnia z błędem na poziomie 0.03 stopnia. Mamy więc tutaj wynik troszkę wyższy od deklaracji producenta. Różnica nie jest jednak istotna.

W przypadku nieskorygowanych RAW-ów transformacja została oparta o położenia 120 gwiazd, a błąd dopasowania siatki zwiększył się do 59 sekund łuku. W tym przypadku uzyskany kąt widzenia osiągnął wartość aż 50.67 stopnia z błędem na poziomie 0.08 stopnia. To zaskakująco spora wielkość, która odpowiada polu jakie daje rektalinearny obiektyw pełnoklatkowy o ogniskowej 45.7 mm.

Dystorsja

Gdy spojrzymy na wyniki dystorsji uzyskane na plikach JPEG albo na RAW-ach wywołanych oprogramowaniem producenta, nic nie wzbudzi jeszcze naszych podejrzeń. Jak zobaczyliśmy w poprzednim podrozdziale, otrzymane wtedy pole widzenia lekko przekracza 47 stopni, a więc jest zgodne z tym, co powinien dawać obiektyw standardowy o ogniskowej 50 mm. Pomiar dystorsji daje natomiast symboliczną wartość -0.16%, która jest w granicach błędów zgodna z poziomem zerowym. A nawet jeśli ktoś chciałby uzyskać dystorsję idealnie zerową, można próbować ją jeszcze odrobinę dokorygować, bo leciutki zapas pola widzenia zupełnie do tego wystarczy.

Problemem jest jednak to, że ten ładny obraz zupełnie pryska, gdy zaczniemy analizować zdjęcia wywołane neutralnym oprogramowaniem, które pokażą nam jak ze zniekształceniami geometrycznymi radzi sobie optyka aparatu.

Panasonic S1R II, 50 mm, JPEG, FF

Panasonic S1R II, 50 mm, RAW, FF

Trudno traktować tę decyzję producenta inaczej niż dużą wpadkę. Oczywiście na obronę Panasonica można powiedzieć, że na plikach skorygowanych nie mamy dystorsji i jednocześnie parametry obrazu wciąż odpowiadają klasycznej 50-tce. Problem w tym, że korygowanie tak dużej dystorsji ma swoją cenę i możemy dokładnie powiedzieć jaką.

Wynikowy i wywołany neutralnym oprogramowaniem TIFF ma rozdzielczość 8152x5428 pix. Po skorygowaniu dystorsji i przycięciu, tak aby dopasowanie do JPEG-a z aparatu było jak najlepsze, wychodzi obraz o rozdzielczości 7548x5032 pix, czyli 37.98 Mpix. Warto dokładnie zrozumieć, co tutaj się stało. Panasonic konstruuje aparat o wysokiej rozdzielczości 44.24 MPix i dodaje do niego wysokiej klasy, drogi obiektyw, który, w teorii, ma wyciskać wszystkie soki z tej matrycy. Jednocześnie obarcza go tak dużą z dystorsją, że po jej skorygowaniu znika 6.26 MPix czyli ponad 14% początkowej wartości. A potem "pompuje" te brakujące piksele z niczego skalując obraz znów do deklarowanych ponad 44 Mpix.

Ciekawe jest też to, że aparat trochę za mocno kadruje po skorygowaniu dystorsji. Po wyprostowaniu TIFF-a i przycięciu tylko tyle, ile to absolutnie konieczne, dostajemy obraz o rozdzielczości 7727x5145 pix, czyli 39.76 Mpix. Tylko że wtedy pole widzenia jest wciąż zauważalnie wyższe niż w specyfikacjach. Widocznie większe przycięcie, jakie zafundował nam Panasonic, wynika z chęci doprowadzenia pola do deklarowanej wartości 47 stopni.