Centrum, f/1.4	Róg APS-C, f/1.4	Róg FF, f/1.4
Centrum, f/2.0	Róg APS-C, f/2.0	Róg FF, f/2.0

Żeby obraz zachowania w tej kategorii był pełny, zdecydowaliśmy się jeszcze zaprezentować wycinki zdjęć nieba pobrane z lewego-górnego rogu pełnej klatki. Tym razem jednak pokazujemy ujęcia dla przysłon f/1.4, f/2.0 i f/2.8. Widać z nich wyraźnie, że nawet po przymknięciu przysłony o 2 EV koma nie została skorygowana do zera i efekty jej działania są wciąż widoczne w postaci lekkiego "przecinka". Test na gwiazdach okazał się więc bardziej wymagający, ale jednocześnie pokazał on, że obiektyw boryka się wyłącznie z lekkim poziomem komy, natomiast wady wyższego rzędu, które powodują powstawanie charakterystycznych "skrzydeł", są bardzo dobrze trzymane na wodzy.

Róg FF, f/1.4	Róg FF, f/2.0	Róg FF, f/2.8

Astygmatyzm, rozumiany jako średnia różnica pomiędzy poziomymi i pionowymi wartościami funkcji MTF50, wyniósł 13.7%. To wynik, który uznajemy za średni. Jednocześnie warto dodać, że astygmatyzm daje się we znaki tylko i wyłącznie na przysłonach f/1.4 i f/2.0, a od f/2.8 znika praktycznie całkowicie.

Wygląd obrazów pozaogniskowych w wykonaniu Lumiksa 50 mm f/1.4 możemy uznać za ładny. Pomimo zastosowania aż dwóch elementów asferycznych, cebulowy bokeh nie daje się tutaj mocno we znaki, choć, gdy uważniej się przyjrzymy, pewne jego ślady uda się dojrzeć. Wnętrza krążków pokazują dość równomierny rozkład światła, a pojawiająca się wraz z przymknięciem przysłony obwódka ma małą intensywność. Dziwne jest jednak to, że przy tych rozmiarach obiektywu trochę daje znać o sobie winietowanie mechaniczne, które nie znika całkowicie nawet po przymknięciu przysłony o 2 EV. Na f/2.8, krążek uzyskany w rogu pełnej klatki wciąż pokazuje bowiem leciutkie ścięcie. W obiektywie tej klasy nie powinniśmy widzieć tego efektu.

Centrum, f/1.4	Róg APS-C, f/1.4	Róg FF, f/1.4
Centrum, f/2.0	Róg APS-C, f/2.0	Róg FF, f/2.0
Centrum, f/2.8	Róg APS-C, f/2.8	Róg FF, f/2.8