• bardzo solidna, metalowa i uszczelniona obudowa,
• rewelacyjna jakość obrazu w centrum kadru,
• bardzo dobra jakość obrazu na brzegu matrycy APS-C,
• dobra jakość obrazu na brzegu pełnej klatki,
• brak problemów z aberracją sferyczną,
• niewielka podłużna aberracja chromatyczna,
• rewelacyjnie korygowana poprzeczna aberracja chromatyczna,
• zerowa dystorsja,
• bardzo mały astygmatyzm,
• celny i cichy autofokus.

• ogromne oddychanie,
• cena.

Tutaj mamy bardzo podobną sytuację, do tej, którą omawiałem w przypadku testu Panasonika S Pro 1.4/50. Znów mamy do czynienia z wybitnie ostrym obiektywem, z długą listą zalet, który w zasadzie ma tylko jedną wadę, jednocześnie taką, która będzie przeszkadzać wyłącznie filmowcom, a nie fotografom. Automatycznie, taki model jest rozważany do przyznania mu wyróżnienia "Wybór Redakcji Optyczne.pl". I podobnie jak w przypadku wspomnianego Panasonika, tego wyróżnienia zdecydowałem się nie nadawać.

Od obiektywu o kosmicznej cenie wynoszącej około 22 tysiące złotych, który jest na dodatek spory i ciężki, a jednocześnie został wykonany przez producenta o takiej tradycji i renomie, można oczekiwać rzeczy tylko wybitnych. Tymczasem pojawiło się tutaj kilka osiągów średnich. Koma mogłaby być więc trochę mniejsza, wygląd rozogniskowanych krążków światła ładniejszy, autofokus szybszy, a praca pod ostre światło lepsza. Co prawda, żadna z tych kategorii nie zasłużyła na poważniejszą krytykę, ale gdy poruszamy się w sprzęcie tej klasy cenowej, oczekiwania są ekstremalnie wysokie.

Nie zmienia to faktu, że Leica APO-Summicron-SL 75 mm f/2 ASPH. to obiektyw wybitnie ostry, który pewnie na długo rozgości się na podium rekordzistów rozdzielczości systemu L-mount. I choćby tylko za to, należy mu się uznanie.

Aparat do testów wypożyczyła firma:

W testach wykorzystujemy studyjne lampy błyskowe i światła stałego firm Godox oraz Quadralite dostarczone przez sklep Foto-Tip.pl