Sigma A 17-40 mm f/1.8 DC nie ma żadnych bezpośrednich konkurentów, więc, niejako z konieczności, możemy porównać ją tylko i wyłącznie do jej lustrzankowego poprzednika. Zestawienie podstawowych parametrów tych dwóch modeli prezentuje niniejsza tabela.

Jak widać, pomimo zwiększenia zakresu ogniskowych, konstrukcja optyczna jest na podobnym poziomie komplikacji. Zyskaliśmy za to na liczbie listków przysłony oraz, przede wszystkim, na wadze i gabarytach. Nowy model jest o aż 275 gramów, czyli 34%, lżejszy od wersji lustrzankowej. Mamy też możliwość stosowania filtrów o mniejszej średnicy wynoszącej 67 mm.

Na poniższym zdjęciu Sigma A 17-40 mm f/1.8 DC stoi pomiędzy dwoma popularnymi obiektywami uniwersalnymi systemów Fujifilm X oraz Sony E, a mianowicie Fujinonem XF 16-50 mm f/2.8-4.8 R LM WR oraz Sony Carl Zeiss Vario-Tessar T* E 16-70 mm f/4 ZA OSS.

----- R E K L A M A -----

Testowany obiektyw rozpoczyna się metalowym bagnetem, który otacza styki i tylną soczewkę o średnicy 23 mm. Soczewkę tę umieszczono w ruchomym tubusie. Znajduje się ona na prawie wysokości styków dla ogniskowej 17 mm, natomiast po przejściu do 40 mm chowa się na głębokość prawie 1 cm. Niestety ruch ten odsłania szparę, przez którą można dojrzeć elementy wewnętrznej elektroniki obiektywu. Trudno więc mówić tutaj o pełnej szczelności.

Pierwsza część właściwego korpusu obiektywu to gładki, czarny, metalowy pierścień, który płynnie i szybko powiększa swoją średnicę. Znajdziemy na nim białą kropkę ułatwiającą mocowanie obiektywu do aparatu, znak „025” oznaczający rok modelowy instrumentu, napis „MADE IN JAPAN”, a także zakres pracy mechanizmu ustawiającego ostrość: „0.28M/0.92FEET–∞”.

Następnym elementem jest pierścień do zmiany wartości przysłony, który ma szerokość 11 mm. Większą jego część zajmuje karbowanie, ale znajdziemy tam też znaczniki przysłon dla wartości od f/1.8 do f/16 oraz wartość „A” (automat). Pierścień pracuje ze skokiem 1/3 EV, ale można też przełączyć go w tryb płynnej zmiany, co jest ukłonem w stosunku do filmowców. Jego praca jest bardzo komfortowa i trudno tutaj mieć jakiekolwiek zastrzeżenia.

Idąc dalej natrafimy na nieruchomy i pokryty tworzywem sztucznym element, na którym znajdziemy logo firmy, nazwę i parametry obiektywu, jego numer seryjny, drobne karbowanie oraz dwa przełączniki. Pierwszy z nich, patrząc z góry, widoczny po lewej stronie, to CLICK, który ustawia tryb pracy pierścienia przysłon. Po drugiej stronie znajdziemy za to przełącznik blokady pierścienia przysłon albo na pozycji A, albo w przedziale od f/1.8 do f/16.

Kolejną częścią jest pierścień do zmiany ogniskowej, który ma szerokość 21 mm i jego większą część zajmuje gumowane karbowanie. Nad nim znajdziemy znaczniki wartości ogniskowych 17, 20, 24, 28, 35 i 40 mm. Pierścień ten pracuje płynnie i z należytym, równym oporem w całym swoim zakresie.

Dalej natrafimy na nieruchomy fragment obudowy pokryty częściowo drobnym karbowaniem. Znajdziemy tam jeszcze znaczek A oznaczający zaklasyfikowanie obiektywu do linii Art oraz dwa okrągłe przyciski FOCUS LOCK, które na dodatek są programowalne, a także przełącznik FOCUS AF/MF, który służy do wyboru trybu pracy mechanizmu ustawiającego ostrość.

Następnym elementem właściwego korpusu obiektywu jest pierścień do manualnego ustawiania ostrości, który ma szerokość 28 mm i prawie w całości jest pokryty gumowanym karbowaniem. Pierścień ten pracuje z przełożeniem elektronicznym. Zakres jego pracy zależy od prędkości obrotu. Przy szybkim kręceniu przejazd całego zakresu odległości wymaga obrotu o kąt około 200 stopni, natomiast przy wolnej pracy jesteśmy w stanie dojść nawet do okolic 400 stopni. To wartości pozwalające na bardzo precyzyjne nastawy.

Sigma A 17-40 mm f/1.8 DC kończy się rantem z mocowaniem osłony przeciwsłonecznej, wewnątrz którego znajdziemy nierotujące mocowanie filtrów o średnicy 67 mm. Przednia soczewka jest nieruchoma, lekko wypukła i ma średnicę 48 mm.

Jeśli chodzi o konstrukcję optyczną, w obiektywie łącznie zastosowano 17 soczewek wchodzących w skład 11 grup optycznych. Mamy tam do czynienia z aż czterema elementami niskodyspersyjnymi SLD oraz także czterema asferycznymi. Wewnątrz natrafimy jeszcze na kołową przysłonę o 11 listkach, którą możemy domknąć maksymalnie do wartości f/16.

Kupujący dostaje w zestawie oba dekielki, osłonę przeciwsłoneczną i miękki futerał. Niestety, walory ochronne nowego futerału są grosze niż bardzo solidnych futerałów, które Sigma dodawała do swoich topowych produktów w przeszłości.

Warto przy tym dodać, że od 2025 roku Sigma wprowadziła istotne zmiany w wyglądzie opakowań swoich produktów i niektórych dołączanych w zestawie akcesoriów. Pudełka są teraz rozróżnione kolorystycznie, w zależności od oferowanego modelu. Dla aparatów są one szare, dla obiektywów z linii Art niebieskie, dla obiektywów z linii Sports grafitowe, dla obiektywów z serii Contemporary mają kolor khaki, natomiast dla akcesoriów są żółte.

Doceniam rozwój firmy i chęć zaproponowania znacznie gustowniejszych opakowań, co niewątpliwie zakończyło się sukcesem. Boleję jednak nad tym, że designerskie zapędy ograniczają użyteczność nowych rozwiązań. Docelowo piękne pudełko i tak ląduje w szafie, albo nawet na śmietniku, a futerału używa się ciągle. Ostatecznie wygląd pudełka ma więc dla mnie znaczenie marginalne, znacznie ważniejszy jest dobrze wykonany futerał, od którego wymagam solidności i spełniania funkcji ochronnych. Na obronę Sigmy można dodać tylko to, że obecnie znaczna większość producentów, szukając oszczędności, zamieniła solidne futerały na szmatki, które często nie są wcale grubsze od ściereczek do czyszczenia optyki. Niestety dotyczy to także drogich instrumentów z najwyższych serii.

Z nostalgią mogę więc wspominać czasy, gdy do swojej pierwszej zakupionej Sigmy, czyli taniej, bo kosztującej wtedy poniżej 700 złotych, Sigmy 70-300 mm f/4-5.6 APO DG Macro dostałem bardzo solidne etui.